ვზივარ მარტოობის კუპეში,
- შემდეგი სადგური - ლოდინი!
ხსოვნა ლოგინს იგებს კუთხეში,
მე კი წარსულიდან მოვდივარ.
ყურს ვუგდებ ბორბლების მძიმე როკს,
გზები მომყვებიან - მსტოვრები.
წარსული წამლად რომ მიმეღო,
ვივლიდი ახლა სხვა ცხოვრებით.
კუპის ფანჯრებიდან სახლები
პატრონებისაკენ გარბიან.
და მეგობარივით თანმხლები
მხოლოდ საკუთარი სახლია.
ვიღაცა ჩადის და ამოდის,
და ვიღაც არასდროს ბრუნდება.
მე ყოველ დილა-საღამომდე
თავის გაცილებას ვუნდები.
მინდა დამიძახონ ერთ დილას:
- დღეს თქვენთვის ქარბუქი დაუკრავს!
თუმც, სულ იმ სადგურში შევდივარ,
სადაც წარსული დგას კარს უკან.
მიჰყვება ფიქრები ლიანდაგს,
თითქოსდა კამერით გადამღებ.
კუპეში კარი სულ ღია მაქვს,
ბოლო გაჩერება მადარდებს...