ჩემო მშუენიერო მეგობარო

რომ არ ვიცოდე, ხარ მორწმუნე, პატარა ბავშვი,
ვიფიქრებდი, რომ მოგიხელთა სისუსტემ, იქნებ
ისე მარტო ხარ, გავიწყდება, რომ ღმერთთან კავშირს,
მარტონიც ვერ ვწყვეტთ, თუმცა გზასაც ვერაფრით ვიგნებთ.

გვინდა არ გვინდა ღვთის ნებაზე ჩამოყრდნობილებს,
შემოგვყურებენ ჩვენით სავსე, ჩვენი ჩრდილები,
და სიტყვებს როგორც მოძველებულ ავტომობილებს
ვუჩივით, მაგრამ ვერ ველევით დროის შვილები,


ვერც იმათ, ერთ დროს სიგიჟემდე გვიყვარდა და ვინც,
კარადაში ვერ შეგვინახეს,  გულში არათუ,
ვერ შეგვინახეს, ვერც დაგვმალეს და მერე თავიც
ვეღარ მოგვაბეს, ვეღარც ნებით, ვეღარც ძალათი

ამოგვიყვირეს, ამოგვთქვეს, თუ ამოგვახველეს
იქ, სადაც უფრო ვიპოვიდით თავებს საკუთარ,
არსიცოცხლისთვის, განწირვისთვის, მამის სახელით,
სახელით მამის, მოვისმენდით ძმათა საუბარს

ვინც თქვეს, რომ იცის შემოდგომამ ცრემლიც და გემოც,
ჩვენი მტკივანი მარტოობის... ჩვენი არა და
ჩვენი ჩრდილების, ჩვენი ზემო და ჩვენი ქვემო,
ცხოვრების, ვნების, სიყვარულის, ძალა მარადი.

ეს მაშინ, როცა ოთახია სავსე სიჩუმით,
სიცარიელით, სიმარტოვით, სიცივით სავსე
არის ოთახი, ოთახში შენ და ერთი წუთით,
სულ ერთი წუთით, არ ჩანს ქრისტე, არ ტყდება ნავსი.

არ ჩანს შორიდან მომავალი არათუ ქრისტე,
შემოდგომაა... წვიმებია... არათუ არ ჩანს,
რჩება მუსიკა,ბეთჰოვენი, ვივალდი, ლისტი
ლისტი, ვივალდი, ბეთჰოვენი, ვისკიც - თუ დარჩა.