მე ის დრო მახსოვს როცა ორი
ვარდისფერი და სველი ფეხით
შენ ჩემს ოთახში შემოდიოდი
რომ გაგეტანა სიძულვილი და
ლიმონის ქექრების ხროვა.
ის დრო როდესსაც არ გიყურებდი
ფანჯრიდან ჩუმად მიმავალს გზაზე,
ჰოდა იკეცდი გაბრაზებული
ნაჩუქარ კაბას მაღლა და მაღლა...
თვალს აპარებდი ზემოთ, სახლისკენ
მაშინ ძალიან გავდი საფერფლეს
რომელშიც ვყრიდი საკუთარი
არსებიდან ჩაფერფლილ ნაგავს.
მე მახსოვს როგორ გიწვავდა ენას
მწვანე ჩაი და რადგან არ გყავდი
ცივი სიტყვებით იშუშებდი
შიდა ხორკლიან, უხეშ ჭრილობებს.
როცა გინდოდა გამხსენებოდი
და შუაღამით საკუთარი ტუჩებით
ხელში შემოდიოდი, მიყრიდი თავთან.
ქოთნებს ამსხვრევდი და იმ მიწით
მივსებდი ყურებს, რომ არ გამეგო
ლაპარაკი შენც რომ იცოდი...
მე ის დრო მახსოვს, უფრო სწორედ
ამტკივდა რადგან ...ვხვდები,
ასეთ ნაჯიჯგნ და მკვდარ ცხოვრებას
სულ მპატიობდი ჯიუტად
და მპატიობ ახლაც.