განწყობას ეცვა ცივი სამოსი,
  გარეთ კი თოვდა, უფრო ბარდნიდა.
  და ფანტელების უხმო ქაოსი
  გარეთ გამოსვლას მთხოვდა სახლიდან.
  და იყო თოვლი მეტყველ-მდუმარე,
  ჰგავდა განწირულს და მაინც მართალს.
  დღეს მე ვიყავი თოვლის სტუმარი,
  თუმცა, ის იყო მომდგარი კართან.
  საკვამურები ცაში უშვებდნენ
  სახლების ჩუმ და დიდი ხნის ნატვრებს.
  და იწვა თოვლი ზამთრის ქუჩებში,
  როგორც შიშველი ნატურა მხატვრის... 
 


        მოწყვეტილი წამი

  მთელი ღამე თოვდა თეთრად,
  თეთრი ფიქრი, განა თოვლი.
  წუთს ესმოდა წამის ფეთქვა
  ცხელი სუნთქვით განათბობის.
  აღარ ჰქონდათ გრძნობებს ჭერი,
  უწონადო იყო სივრცე.
  წამი წუთში დასაჭერი
  უსწრაფესად რბოდა ისევ.
  იდგა დილა თეთრი ღამის,
  ღამე გათენებად ღირდა.
  და დროს მოწყვეტილი წამი
  ცრემლის ნაცვლად წუთებს ღვრიდა...
 
 
  ***
  ღამე ჰკიდია ბოქლომივით დარდის დარაბებს,
  ბოლთას სცემს ფიქრი მოდეპრესიო.
  წინათგრძნობებმა ჩემი ოთახი ისე დანაღმეს,
  როგორც წესია...
  უტყვად ჩაბარდა სიყვარული ხსოვნის სქოლიოს,
  ჰგავს მარტოობა ნდობით აღჭურვილს.
  მგონი, სხვა გვერდით არც ვინ მყოლია,
  ჩემი ნატურის...