ლუკას

ოდესმე აღარ დაგჭირდები-
ამ ჯინსისფერი ქურთუკივით გამიხდი და სახლიდან წახვალ...
მე, ალბათ, კალთას ჩამოვაწყობ გადაღლილ მაჯებს
და სევდაში და მოლოდინში დავიდნობ    სახეს

და, ჩემს სიცოცხლეს ოქროს ტოტი ჩამოატყდება...
შენ კი... შენ- დედა გენაცვალოს-უნდა იარო
მხრებგამართულმა, ლამაზმა და სავსემ მარტებით,
სიყვარულებით, სურვილებით, ყოფის ხვიარებს

მხარი უქციო და ხანდახან ხელის წავლებით
უსიტყვოდ ჰკითხო დედის მაჯას-რატომ წრიალებს...
მხოლოდ ხანდახან-თორემ, დედა დაგეწამლების,-
შენ უდარდელად, უტკივილოდ უნდა იარო....

27.05.08