საკუთარ სინდისს ვერ ვღალატობ,
შენ გიღალატე...

მიღიმი,
ქცევას  ჩემი სუსტი  სქესით ამართლებ,
  მერე  ...    ამარტებ  ამ ოქტომბერს 
    ფოთოლცვენაში...
ვგიჟდები,
როს  ვგრძნობ
  მღვრიე  სისხლის ხმაურს ვენაში...

მერე, რევანში!


  ვშიშვლდები, რადგან ადამიანს დავეძებ ჩემში,
  უფრო  ცხოველის დავინახე მნუსხავი ეშხი
  და ორი ეშვი, მოვიხიბლე მგონი ცხოველით...
  ნეტავ ვინა  ვარ  ჩემი ქცევით, არსით, ცხოვრებით?

ნეტავ რა მინდა, რას დავეძებ ან ვის მოველი,
ამდენ სახეში ვეღარ ვარჩევ, ვინ ვარ?  რომელი?
გაორებული კი არა და გაასებული
გავხდი უსახო, უსხეულო, არარსებული...

  ვის ვუნაწილებ საგზლად ნეტავ დატანჯულ ამ სულს,
  თავად არ ვიცი დღეს რა მინდა, ხვალისთვის რა მსურს...

შენთვის მინდოდა გაორება თუ გაასება
(სულ ტყუილია გარჯა, რადგან არ დაფასდება)
უკვე დავიწყე  წარსულ დღეთა გადაფასება,
შენს  წმინდა სულთან გადავწყვიტე გაბაასება...


მოხვალ, 
          სხეულთან ერთად
                                        როცა, სულსაც ამართმევ...
ღიმილნარევი სახით
                        ყველა  ცოდვას ამართლებ!