აღარ არსებობს ოდნავ მოგრძო ფრჩხილი
რომელსაც მშვიდად მოიკვნეტ საბანში გახვეული.
არ არსებობს ფანჯრებს მიღმა სივრცე
რომელიც ფეთქავს შენი ღრიალის მოლოდინში.
რადგან დიდი ხანია თვალის წითელი კაპილარები დასკდა
და გუგებში არეულმა წამწამებმა წარმოშვეს სისხლი.
და ეს სისხლი იღვრებოდა წლობით,  მოტკბო მსხვერპლი.
არ არსებობს ასანთის ღერი რომელიც წაეკიდება შენს სიგარეტს
არ არსებობს ქვა გზაზე, რომელიც გარბის ორმოსკენ
რადგან ომი აწმყოსთან დიდი ხანია დამთავრდა.
კენჭებმა კი მონატრებულ ზღვას მიაშურეს
და ზღვამ მორცილად დაიბრუნა  თავისი მკვდრები.
ხოლო მოწნულ კალათში, მოწამლული ვაშლები
მითუმეტეს არ არსებობდა, რადგან შენ არ ყოფილხარ ზღაპარში.
ბოროტი დედინაცვალი კი დიდი ხანია შეცვალა ილუზიებმა-
სინამდვილეში... განუწყველტლივ სკდებიან კედლის ბზარები
რადგან არ არსებობს სახლი რომელსაც ისინი შეამაგრებენ.
შენ კი ოდნავ მოგრძო ფრჩხილით არ არსებობის თბილ საწოლში
თითით ისინჯავ თვალის ბოლო შერჩენილ ნერვს.
ომი მომავალთან არასოდეს დაიწყება შენთვის.
არარსებულთან ბრძოლაში უკვე ბევრჯერ დამარცხდი...
ასე ნებდება ყველა ბრმა სინათლის მოლოდინში.
ასე მიდის ბოლო კენჭი და თავს იქოლავს  წარსულის ნანგრევებში...