შენ ნუ დაიჯერებ, რომ მე ასეთი ვარ:
თეთრეულზე მეტად სული გამიშავდა,
ათას ერთი ღამე სხვის ვნებას ვუთიე
ხარჭად გაყიდულმა შენმა შაჰრაზადამ.

შენ ნუ დაიჯერებ, რომ მე ასეთი ვარ,
სხვის შვილებს ვძიძობ და ჩემი მოვიცილე,
ისე გავუცხოვდი, ისე გავიყიდე,
ოქროდ გადავადნე წმინდა სანაწილე.

შენ ნუ დაიჯერებ, ჩემო საფიცარო,
სულ ნუ მომიგლიჯავ თბილი სხეულიდან,
მე ხომ ნოსტალგიის შხამი გავიცანი,
და უსამშობლოოდ ყველგან ეული ვარ.

შენ ნუ დაიჯერებ, სხვებმა მომაფურთხონ,
შენ ნუ შეიბილწავ სისხლით მშობლის ხელებს,
მე აქ ემიგრანტად ვკვდები, საპასუხოდ
ჩემი მანდ გაზრდილი შვილი გასახელებს...