მერამდენე წელია ვეღარ გამოვიგლოვე,
სულს გზადაგზა ვუგროვებ მიმოფანტულ ნამცეცებს.
ვერაფრით შევეგუე გულს - ცარიელ სიგლუვეს,
მაჯას ისე ვიზომავ, თითქოს პასუხს გამცემდეს...
ღამე - უქმად მდუმარე, არც არაფერს წყვეტს დილა,
კაბას თავი ჩაურგავს კალთის მძიმე ნაოჭში.
ნანობს კაბა იმ ღილებს, რომ აღარ აწყვეტილან,
ალბათ, უკეთეს თარგზე ბედი სხვა ქალს გამოჭრის...
ცარიელი ბაქნიდან მოგონებებს ვამგზავრებ
და ქარს მიაქვს ფოთლების წასაკითხი წერილი.
სიყვარულის ქვრივი ვარ მოლოდინის საგზალით
და ვიღაცას ჯიუტად ველი ქარს მიბჯენილი.

     
    დროის ტატამზე

  ჩემფეხება და სიტყვაუშვერი
  მიშვერს უკანალს ეს საუკუნე.
  ჰო, დროის მეტი არც რა უშველის,
  იმ ბითურობას, რასაც ვუყურებ.
  შენი დედიდან "ჩემი დედისკენ"
  გამოიხედა ფიქრმა ფროიდის...
  აზრმა როსკიპმა სიტყვა სარისკო
  უფრო შეიტკბო, მაგრამ დრო მიდის
  და იცის, ვინ და როდის მოიგდოს
  სუფთა ჩოქბჯენში, დროის ტატამზე.
  მერე იტყვიან: - ცუდი დრო იყო,
  და როსკიპ აზრებს წყალს გაატანენ...
             
      * * *
    ძლივს ამოვყვინთე სიზმრის ტბებიდან,
    ქვეშ დაიგუბა სიღრმე ბალიშმა.
    დღემ შეიმოკლა თეთრი თმები და
    ღამის გასაძლებ სიგრძეს  მანიშნებს.
    დგას სიმარტოვე ღამის პერანგით,
    და თარგმნის ღამე ჩვენს უხმო სინქრონს.
    "დღეს" გავიხსენებ, როგორც ძველ ამბავს,
    ამაღამ თავქვეშ სიღრმეზე ვფიქრობ...