| ავტორი: ქეთ ჟანრი: პროზა 30 იანვარი, 2010 |
ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს
თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ
ცხელი ქვიშის შეხებები აღმბეჭდვოდა ტერფებზე. ქარი მაფლეთდა სხეულზე სამოსს… ზღვის უჩვეულო ფორიაქი ყურთასმენას მიბინდავდა და თითქოს თვალებიდან მაცლიდა დარდს, ერთმანეთში ჩახვეული ტალღები. ჩემთვის დედამიწა ბურთია, რომლის ღერძსაც დაბადებიდან დავეძებ. ნაბიჯებით მანძილს ვამოკლებ ჩემიდან ჩემამდე და რა გზასაც არ უნდა დავადგე ბოლოს მაინც ვუბრუნდები იმ საწყის წერტილს, საიდანაც დავიწყე. მოვლილი მაქვს სამყაროს სხვადასხვა კუთხე და თვალებში ის ფერად–ფერადი ოცნებები მაქვს გამოკეტილი, რომლებითაც ხალხს ვძარცვავდი უწინ. ახლა მეფშვნება თითებში წარსული და მეხსიერებაში მხოლოდ ეული კადრები გაბნეულან.
– შენ მალე მოკვდები! მიაძახა ბოშა ქალმა მოშორებით მიმავალ ჩაფიქრებულ მამაკაცს. ხალხი ირეოდა და ქუჩის მტვერი იდგა ჰაერში. მამაკაცი წამით შეყოვნდა, თითქოს მიხვდა რომ მისი მისამართით იყო ნათქვამი ეს ფრაზა და ნელა შემოტრიალდა. თვალებით დაუწყო ძებნა მას, ვინც ასე მკაცრად გამოუტანა განაჩენი. მოსახვევში ველური ეშხით აალებულ ბოშა ქალს მოკრა თვალი. ნუშისფორმის თვალის ჭრილიდან ელავდნენ ავგაროზად ქცეული თვალები. ბაგეები თაკარა მზეს გაეპო შუაზე და მის სახეზე ლიცლიცებდა სამყაროს ქაოსი. გამოყვანილი ზედატანი იმდენად შემოეჭირა, რომ სავსე გულმკერდი შეუმჩნევლად თრთოდა თითქოს. მის მოშიშვლებულ გულისპირზე ათას ჭრელ ქვას მოეყარა თავი და მკერდის შუა ღარში ჩამძვრალიყვნენ სურვილისგან. მზის სხივები მის მსხვილ დალალებზე დასრიალებდნენ. კადრი გაიდღაბნა, მხოლოდ ბოშა ქალის კონტურები ჩანდა გარკვევით. ვერც კი იგრძნო როგორ გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და მისდა გასაკვირად იმდენად ახლოს მივიდა, რომ წამით სუნთქვაც კი შეწყვიტა. ქალი დუმდა, მხოლოდ შესამჩნევად თრთოდა გულმკერდი. – მაჩვენე ხელისგული, გიმკითხავებ… სიტყვები ვარაუდით გაისმა. ქალის თვალებში ინტერესი დაკლაკნილიყო. მარწუხებად ქცეულიყო კაცის სუნთქვა. უკან დაიხია და ხელისგული გაუწოდა ანგარიშმიუცემლად. ქალის ხელის შეხებამ თბილ ტალღად დაუარა სხეულში და მოდუნდა… საოცარი სიმშვიდე დაეუფლა, თითქოს ქალს გადასცა თავისი სიცოცხლე. ინტერესით აკვირდებოდა ხელისგულს ბოშა, თითქოს რაღაცას ეძებსო. ყოველ ხაზს თითის ბალიშს აყოლებდა და ამით უფრო მეტად იზრდებოდა სურვილი კაცის არსებაში. – შენ სიყვარული არ შეგიძლია, ამიტომ მოკვდები. უთხრა ბოლოს და საყვედურით სავსე თვალებით ახედა. კაცი, რომელმაც დიდი ხანია დაკარგა ციფრები, რომელთაც წლები ჰქვია, ქალს მიჩერებოდა და ალბათ ცხოვრებაში მეორედ ფიქრობდა რომ ყველაფერს დათმობდა ამ ბოშას თუნდაც ერთი ღიმილისათვის. ქალი ისევ დაკვირვებით ჩაუღრმავდა ხელისგულს. – ცხოვრობდი მიზნით, რომელმაც არ გაგიმართლა. გარიყული ხარ თითქოს სამყაროდან. რაღაცნაირად განყენებული… შენ დაკარგე რწმენა, აღარაფრის გწამს… მერე წუთით გაჩერდა. – შენ მალე მოკვდები, მაპატიე… ხელისგულს თავი ანება. წამიერად ახედა კაცის გადაღლილ თვალებს და უკანმოუხედავად გაიქცა.
ღამე ჩამოწოლილიყო ბოშების ბანაკზე. თვალებს სიზმრები არ ეკარებოდნენ. თლილი თითები ოცნებას ართავდნენ. შეშლილი სამყარო წუთით სამოსს იცვლიდა და თავისი სიშიშვლით გათამამებული ქარიშხლის მოლოდინში მიწყნარებულიყო. ქალი ზუსტად ისევე გაიპარა, როგორც უწინ, მრავალი წლის წინ ბავშვობაში. შიშველ ტერფებს უკოცნიდა სიცივე. სამოსს აკვროდა ღამის ფერფლი და თითქოს აალებას უპირებდა მის სხეულს. ფიქრებს შორის იჭყლიტებოდა სურვილი და გონებაში კადრები ცვლიდნენ ერთმანეთს. გადაღლილ თვალებიან კაცზე ფიქრი შემოხვეოდა ობობის ქსელივით და მოსვენებას უკარგავდა. სიკვდილის ფერი არასოდეს ეშლებათ ბოშებს! ხმაურზე შეკრთა, ეგონა მოყვებოდა ვიღაც ბანაკიდან. შემოტრიალდა და მის წინ ასვეტილ კაცის სილუეტს შეეჩეხა. – მე შემიძლია მოვკვდე, მაგრამ ისე არ წავალ, სანამ შენს ერთ ღიმილს არ გავიყოლებ. ასეთი თამამი გამოხედვა მხოლოდ იმ კაცებს აქვთ, რომლებიც ცხოვრებას დუელში იწვევენ. ქალის მზერა მამაკაცის ნაკვთებზე დასრიალებდა. ბაგეებზე შეჩერდა სურვილი… თბილი ხელისგული ქალის ლოყაზე ჩამოსრიალდა, ყელს ჩაყვა… ლავიწის ძვალს გადაურბინეს თითის ბალიშებმა. ქალმა ინსტინქტურად სახე მიაბრუნა და თითის ბალიშებს კბილები შეახო… – მაჩუქე ის, რაც არასოდეს კვდება… დამიბრუნე რწმენა, დამიბრუნე ღმერთი… ჩურჩულებდა კაცი. ვნება შეპარვოდა წამებს… სხეულში ალდებოდა ნაკვერჩხლად ქცეული სურვილები… – შემინთე ცეცხლი, შემინთე და მე ჩაგწვავ ვნებაში!!! სიჩუმეს გარღვეოდა სარჩული და მასში ილექებოდა გონარეული სუნთქვები. შიშველი სხეული აწებებოდა ბალახს და მთვარესაც თითქოს გასწითლებოდა კონტურები. უხეში თითები გზადაგზა თელავდნენ შეხებებს და ათლიდნენ სხეულს თრთოლვას. წაშალე დრო და ვნება აქციე უკვდავებად! ეს იყო სიგიჟე, რომელსაც საზღვრები გაეპო და ახლა მათ სხეულში განაგრძობდა არსებობას. გადამწვარი გონება არეულ რეფლექსებს აწვდიდა სხეულს… სიტყვებიც კარგავდნენ აზრს… სუნთქვა აიზილა ერთმანეთში და მოკვდა სამყარო მათ გარშემო… სიცოცხლე ფეთქავდა და ლავად ედინებოდა მათ ერთიანობას… ჩაგიტოვებ სიცოცხლედ, შენს არსებობას გამოვკეტავ ჩემში!
მზის სხივებმა დაფლითეს ღამე. ცის კაბადონზე მისი ნარჩენები ჩამოდნენ. ორი სხეული ეკვროდა ერთმანეთს და სამოსის ნაგლეჯებით იფარავდნენ ვნებისგან აფეთქებულ სიშიშვლეს. – იქნებ სიცოცხლე მხოლოდ ამად ღირდა, ერთ შეხებად… სად მყავდი აქამდე? ფრთხილად ეფერებოდნენ ქალის აჩეჩილ თმას მისი თბილი თითები. დუმილის დარღვევა რეალობაში დაბრუნების ტოლფასი იყო. თუმცა რეალობა მასთან ერთად იმაზე ტკბილი იყო, ვიდრე სამყაროს ყველა ფერი. – შენ შეგიძლია არ გიყვარდეს ქალი, მაგრამ თავი ყველაზე სასურველ არსებად აგრძნობინო მთელ სამყაროში, ეს ნიჭია. უნდო თვალებით უცქერდა კაცი, თითქოს სურდა, მაგრამ რეალობისთვის ზედმეტად კარგად ეჩვენებოდა ეს ყველაფერი. – მე გაჩუქე ფერები შენი ზღაპრისთვის და ხარკად დავიტოვე შენი სიცოცხლე. ფრთხილად გაინთავისუფლა კაცის მკლავებისგან სხეული და წამოდგა. მაღლა აზიდულ, სავსე მკერდზე იღვენთებოდნენ მზის სხივები. სამოსი აიფარა შიშველ სხეულზე. – შენ აღარ დაბრუნდები. იმდენად მშვიდი ხმა ჰქონდა კაცს, რომ ქალს წამით ეწყინა კიდეც მისი ინდიფერენტულობა. თუმცა მალევე მიხვდა, რომ ეს ინდიფერენტულობა კი არა გადაღლა იყო. – არ მინდა სამყაროსავით მოგბეზრდე. შეუჩერებლად იცვამდა დაგლეჯილ სამოსს. სამკაულებს ცოდვებად იკიდებდა გულზე და ცდილობდა მზერა აერიდებინა კაცისთვის, რომლის სიცოცხლის ნაწილს ახლა სხეულით ატარებდა. – მოდი, ჩამხედე თვალებში, მინდა მზერა ჩავცალო შენში… ბოშას ეჩვენებოდა, რომ იგი ქვეყნად ყველაზე ძლიერი მამაკაცი იყო და ის ერთადერთი იყო, რომელმაც ცხოვრებას მოუგო დუელში. მის წინ ჩაიჩოქა. თითები გადაუსვა გაცრეცილ ტუჩებზე. – ღიმილად შეგრჩები ბაგეზე, შენ არ მოკვდები, მე წაგართმევ სიკვდილს. შემდეგ დაიხარა და ხარბად შეისუნთქა მისი ტუჩები, თითქოს სუნთქვის წართმევას უპირებდა. – მე დაგიტოვებ ზღაპარს, მხოლოდ სიკვდილს წაგართმევ, მხოლოდ სიკვდილს… თვალებში ელავდნენ დაუცლელი სურვილები და მომავალი, წარსულის ფერფლად ქცეული, თავის დასასრულს ელოდა.
ტანზე ეკვროდა დაგლეჯილი სამოსი, სამკაულებად ქცეულ ცოდვებს ისროდა ზღვაში, თითქოს ასე ცდილობდა ჩაეცხრო მისი ამბოხი. სიმშვიდე მოედო და თითის ბალიშებით მოიშორა სამოსი, რომელიც სხეულს უმძიმებდა. მასზე სუსტად ფეთქავდა ხელისგულების ნაკვალევი. ტალღები ერთმანეთს ერწყმოდნენ და სამყაროც თითქოს აღარ იყო იმდენად ფერადი, როგორც უწინ, თუმცა მას ღერძი გააჩნდა უკვე… – ჩემშია შენი სიცოცხლისა და სიკვდილის საწყისი და მე ვარ ქალი, რომელიც ორივეს წაგართმევს…
ქარს გააყოლა ბგერები, მეამბოხე ტალღებს უბოძა სხეული და კაცის ტუჩებზე დაიბადა ღიმილად…
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
23. მაჩუქე ის, რაც არასოდეს კვდება მაჩუქე ის, რაც არასოდეს კვდება
22. ძალიან მომეწონა! მშვენივრად წერ! ბრავო! ძალიან მომეწონა! მშვენივრად წერ! ბრავო!
21. მოვბოდიალდი აქ ქეთ...
მოვბოდიალდი აქ ქეთ...
19. – ჩემშია შენი სიცოცხლისა და სიკვდილის საწყისი და მე ვარ ქალი, რომელიც ორივეს წაგართმევს…
მომწონს, სასიამოვნოდ იკითხება :) 555555 – ჩემშია შენი სიცოცხლისა და სიკვდილის საწყისი და მე ვარ ქალი, რომელიც ორივეს წაგართმევს…
მომწონს, სასიამოვნოდ იკითხება :) 555555
18. "ეს იყო სიგიჟე, რომელსაც საზღვრები გაეპო და ახლა მათ სხეულში განაგრძობდა არსებობას."
აი, ახლაღა დავბრუნდი:) საინტერესო იყო თავიდანვე, ქეთ, და ფინალმაც გაამართლა. "ეს იყო სიგიჟე, რომელსაც საზღვრები გაეპო და ახლა მათ სხეულში განაგრძობდა არსებობას."
აი, ახლაღა დავბრუნდი:) საინტერესო იყო თავიდანვე, ქეთ, და ფინალმაც გაამართლა.
14. ძალიან კარგი.... ძალიან კარგი....
13. შესაცოდი ის უფროა, რომელიც მხოლოდ იმიტომ შემოტყვრა ჩემს გვერდზე რომ უსუსური ირონია დაეფიქსირებინა :))
ღრმად ისუნთქე, სანოჯან, არც იმდენად უბადრუკია არსებობა :)) შესაცოდი ის უფროა, რომელიც მხოლოდ იმიტომ შემოტყვრა ჩემს გვერდზე რომ უსუსური ირონია დაეფიქსირებინა :))
ღრმად ისუნთქე, სანოჯან, არც იმდენად უბადრუკია არსებობა :))
12. ქეთინოს რამხელა მიძღვნა გაუკეთებია, მაგრა შემეცოდა ადრესატი ქეთინოს რამხელა მიძღვნა გაუკეთებია, მაგრა შემეცოდა ადრესატი
11. Flamenco
შენ ხატავ, ფერებით ვან გოგის, მზის ჩასვლის წინ ზღვების ნაპირებს, ფუნჯით პეიზაჟებს აბოდებ, და მაინც ვერაფრით მაკვირვებ.
გიწვავს ხელისგულებს გიტარა, წყურვილებჩაუმცხრალს, გალეშილს, ბოშა ვარ, მაცდური ხიტანა, ვმკითხაობ თვალებით თვალებში.
გზას სული ელევა ლოდინში, უჭერს ტროტუარი მარწუხებს, არასდროს მექნება _ ბოდიში, შენი მარტოობის პასუხად.
უნდა მოგიძულო საერთოდ, თუნდაც გიწყევლია თავბედი, მე ვცეკვავ სიკვდილთან Flamenco-ს, და არ მიწერია დავბერდე.
ქეთ, ეს, სათაურიდან გამომდინარე, იყოს აქ და მოგვიანებით წავიკითხავ შენს ნაწერს:)
ჰო, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მეორედ ვაკეთებ აქ ზუსტად იგივეს, მაგრამ პირველი როდის იყო, ან იყო თუ არა საერთოდ, ეგ არ მახსოვს. Flamenco
შენ ხატავ, ფერებით ვან გოგის, მზის ჩასვლის წინ ზღვების ნაპირებს, ფუნჯით პეიზაჟებს აბოდებ, და მაინც ვერაფრით მაკვირვებ.
გიწვავს ხელისგულებს გიტარა, წყურვილებჩაუმცხრალს, გალეშილს, ბოშა ვარ, მაცდური ხიტანა, ვმკითხაობ თვალებით თვალებში.
გზას სული ელევა ლოდინში, უჭერს ტროტუარი მარწუხებს, არასდროს მექნება _ ბოდიში, შენი მარტოობის პასუხად.
უნდა მოგიძულო საერთოდ, თუნდაც გიწყევლია თავბედი, მე ვცეკვავ სიკვდილთან Flamenco-ს, და არ მიწერია დავბერდე.
ქეთ, ეს, სათაურიდან გამომდინარე, იყოს აქ და მოგვიანებით წავიკითხავ შენს ნაწერს:)
ჰო, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მეორედ ვაკეთებ აქ ზუსტად იგივეს, მაგრამ პირველი როდის იყო, ან იყო თუ არა საერთოდ, ეგ არ მახსოვს.
10. გადასარევია! ბრავო! გადასარევია! ბრავო!
9. – შენ სიყვარული არ შეგიძლია, ამიტომ მოკვდები.
თლილი თითები ოცნებას ართავდნენ.
სიკვდილის ფერი არასოდეს ეშლებათ ბოშებს!
ასეთი თამამი გამოხედვა მხოლოდ იმ კაცებს აქვთ, რომლებიც ცხოვრებას დუელში იწვევენ.
ჩაგიტოვებ სიცოცხლედ, შენს არსებობას გამოვკეტავ ჩემში!
– იქნებ სიცოცხლე მხოლოდ ამად ღირდა, ერთ შეხებად… სად მყავდი აქამდე?
ძალიან კარგად წერ ქეთ. დახვეწილად,მძაფრად და მსუბუქად ერთდროულად. და თან ისეთ მომენტებს აფიქსირებ..უუF!!!. მოგიკითხე მეც გულიდან და დიდი სითბოთი. – შენ სიყვარული არ შეგიძლია, ამიტომ მოკვდები.
თლილი თითები ოცნებას ართავდნენ.
სიკვდილის ფერი არასოდეს ეშლებათ ბოშებს!
ასეთი თამამი გამოხედვა მხოლოდ იმ კაცებს აქვთ, რომლებიც ცხოვრებას დუელში იწვევენ.
ჩაგიტოვებ სიცოცხლედ, შენს არსებობას გამოვკეტავ ჩემში!
– იქნებ სიცოცხლე მხოლოდ ამად ღირდა, ერთ შეხებად… სად მყავდი აქამდე?
ძალიან კარგად წერ ქეთ. დახვეწილად,მძაფრად და მსუბუქად ერთდროულად. და თან ისეთ მომენტებს აფიქსირებ..უუF!!!. მოგიკითხე მეც გულიდან და დიდი სითბოთი.
8. ჩემი ნიჭიერი გოგოს კიდევ ერთი ნიჭიერი ნაწერი! ულამაზესია, ქეთ! 5 ჩემი ნიჭიერი გოგოს კიდევ ერთი ნიჭიერი ნაწერი! ულამაზესია, ქეთ! 5
7. ქეთ, მოგიკითხე საყვარელო :-* მოენატრე გვანცის :-* ქეთ, მოგიკითხე საყვარელო :-* მოენატრე გვანცის :-*
6. ხვალისთვის შეგინახავ..... მაინტერესებ.:) ხვალისთვის შეგინახავ..... მაინტერესებ.:)
5. ერთხელ რესპუბლიკის მოედანზე მომაძახეს ზუსტად ეგრე მეც,მალე მოკვდებიო...ოღOნდ იქ მაგითი მორჩა საბედნიეროდ...:) ერთხელ რესპუბლიკის მოედანზე მომაძახეს ზუსტად ეგრე მეც,მალე მოკვდებიო...ოღOნდ იქ მაგითი მორჩა საბედნიეროდ...:)
4. შენი ცხოვრება იყო?... ძალიან ლამაზად გაქვს აღწერილი სასიყვარულო სცენა... შენი ცხოვრება იყო?... ძალიან ლამაზად გაქვს აღწერილი სასიყვარულო სცენა...
3. ქეთ ქეთ :) 5 ქეთ ქეთ :) 5
2. ნაბიჯებით მანძილს ვამოკლებ ჩემიდან ჩემამდე...
ერთი ნაბიჯიც გადაგიდგამს ქეთ ... და კიდევ რამდენი დაგრჩა გასავლელი... უსასრულოდ გრძელია გზა "ჩემიდან ჩემამდე" :) ნაბიჯებით მანძილს ვამოკლებ ჩემიდან ჩემამდე...
ერთი ნაბიჯიც გადაგიდგამს ქეთ ... და კიდევ რამდენი დაგრჩა გასავლელი... უსასრულოდ გრძელია გზა "ჩემიდან ჩემამდე" :)
1. წინა ცხოვრებაში იყო ეს :) წინა ცხოვრებაში იყო ეს :)
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|