ჩემს წითურ თმაში გაიხლართე,
როგორც მახეში,
მსუნთქავ და გიპყრობს არომატი
ველური კენკრის,
და შენ – ტომების მბრძანებელი,
ჩვევაუხეში,
ჩემს ალერსს,
როგორც ჩიტი - მაყვალს,
მსუბუქად კენკავ.

მე ვიცი –
ასე მშვიდად გავა ათასი წელი,
(დრო ხავსგამოკრულ გამოქვაბულს
ვიდრე დაამხობს,)
უბრალოებას შევეჩვევით
დროში გაწელილს:
მე ვუდარაჯებ ცეცხლს და სითბოს,
შენ მოკლავ ხოხობს...

და რა თქმა უნდა,
გვიპოვნიან ერთ დილას, მზიანს,
და რა თქმა უნდა,
დაგვარქმევენ რატომღაც სახელს,
მეცნიერები,
მე ვიქნები ყველასთვის მზია,
შენ ალბათ ზეზვა,
ჩვენს ძვლებს ნახავს სულელი ხალხი

და ეგონებათ ამერიკა აღმოაჩინეს...
უსახელოდ კი ჩვენ ცხოვრება
მარტივი გვქონდა,
შენ მე მიცავდი, მე კი ვკრეფდი
პიტნას და ქონდარს,
რომ სისუსტისას
ჩემებურად გადამერჩინე...

ჩემს წითურ თმაში თავი ჩარგე,
ვნების მახეში,
მერე რა, თუკი
უკვდავება მართლაც მითია,
დროს თუ აქვს სახე,
ხელთათმანი ვტყორცნოთ სახეში
და ერთმანეთით დავტკბეთ,
სანამ ცეცხლი გვინთია.