მე გწერ, რომ გადის დრო, მაგრამ ვტყუი
მე მეშინია იმ ფანჯრების რომლებშიც დრო–
ძალით შემოდის და ისრებს ხატავს...
მე გწერ, რომ თოვლმა მოაღწია სახურავამდე
და გაყინული ფორთხოლები რაფებზე, გვანან–
შენს მკერდს რომელიც პირში მწარე თოვლივით დნება
მე გწერდი ადრე, რომ დრო არსებობს და არ ვტყუოდი
მთელი ოთახი ისრებია და მეც ვიქეცი მათ შორის ერთად,
ყველაზე მცირედ, რომელიც ითვლის წამის მეასედს
და ყოველ სვლაზე დროის ბარიერს შუბლით ეხლება.
და მე ვხმაურობ, ისე როგორც იცის საათმა
ანუ უაზროდ, დაკარგული მექანიზმის ჟანგიან მკერდში.
მე გწერ რომ ვიცი სადღაც არის ცა სადაც გხედავ
ცაში კი მზეა ცხელი და მშვიდი როგორც სიმართლე.
მე ვიწევ მზისკენ ის კი მიდნობს ლითონის სხეულს
და ჭრაჭუნს იწყებს, დრო როდესაც აცლიან თითებს–
რომლითაც თვლიდა, ზომავდა და ხმაურობდა , ახლა კი
ვდნები და ყველაზე მცირე ისრის გარეშე, დრო ფუჭდება
ჩუმდება...და თან მიათრევს საათების ჩამომდნარ ასხმას.