ეძღვნება გ. ჭყონიას

გაიღვიძე, მეგობარო! დამთავრდა
სხვის ღამეში ჩარჩენილი მირაჟი.
მე მოგადებ შუბლზე შუბლს და თავს თავთან,
არ გაგიშვებ შენს გაყინულ ბინაში...
გაიღვიძე, მეგობარო, გათენდა!
სხვის ტყეებს ხომ ჩვენი ხე სჯობს შრიალა...
ვინც ცხოვრება ასე გაგვიშავთეთრა
ფრჩხილად გვიღირს, ასე დარდად კი არა.
გაიღვიძე, ძილში ისევ ბორგავდი,
შენც ხომ იცი, რომ "არ ვღირვართ სამოთხედ"...
სხვაზე სწრაფად, მგონი, ჩვენი დრო გადის,
ოღონდ თავთან ეს არ უნდა წამოგცდეს!
გაიღვიძე! ჯეკის ძველი ბოთლიდან
ჭერს შეასკდა შენი დარდის საცობი.
მოდი, ერთად შევუთვალოთ "მოკითხვა",
ანა-ბანა ვინც არ იცის კაცობის...
ბოღმის ბოთლმა ყველა წვეთი დაცალა,
სიმარტოვემ გული დააპირქვავა,
ვიცი, აწი აღარ ვივლით ცალ-ცალად,
რადგან ერთად თავუტეხი კირქვა ვართ!
გაიღვიძე, მეგობარო, იალა!
მზე თბილ თითებს ჩამოგვისვამს სახეზე.
შენმა დარდმა ჩემთან შემოიარა,
როცა ჩემსას სველ თუთუნში ვახვევდი...

  ***
თებერვლის ცაზე ღრუბლის ფრეგატას
ჩამოამწკრივებს ქარი საწვიმრად,
ფანჯრებს წკრიალი ისე ემატათ,
თითქოს დაშლიდნენ ათას ნაწილად.
თებერვლის საწოლს მარტი უმიზნებს,
დღეებს ახსენებს ბოლონაკიანს.
ისე შეფარვით ჩნდება უმი მზე,
როგორაც ქალი, სახენაკლიან.
ისევ არ იშლის ქარი სიაშრეს,
პატრონდაკარგულ ამინდს დაათრევს
და დღენაკლულთა მომცრო სიაში
წუხს თებერვალი ბოლო საათებს...

  ***
ცხოვრება ისე უგულოა,
სულ მტოვებს ყოფის სამყოფად.
საათი თითქოს გუგულია,
სულ წუთებს მითვლის აქ ყოფნის...
ცხოვრება ისე ულმობია,
თითქოს არავინ იშვილა,
მოგიგდებს ზოგჯერ უმ ლობიანს
გასაყუჩებლად შიმშილის.
ცხოვრება პირისფარეშია,
სიცოცხლის არა, სიკვდილის!
თუმცა, ცხოვრებას არ ეშლება,
რა ვთესე და რას ვიმკიდი...
ცხოვრება მუქი სათვალეა,
ყოფისგან თვალის სარიდად.
რაც მართალია, მართალია,
მოიხედავ და... გავიდა...