ბარათი საქართველოს

მე შენ გეკუთვნი და არ ვიცი, როგორ აღმოვჩნდი
ამ უსაზღვრო და მარტოობით შეღებილ ცის ქვეშ-
სადაც ბეღურებს წელიწადის ყოველ დროს სცივათ,
სადაც სწავლობენ, რომ წარსულზე მარადი დარდი
სისუსტის დიდი ნიშანია და... არ დარდობენ.
M
მე კი ვდგავარ და ბედნიერებას ვთამაშობ
უცხო კედლების დუმილში შეყუჟული
და ამ ყოფიდან ამოზრდილი ეკლები მაღრჩობს;
შენი სურნელი შერჩენია სამშვივნელს სარჩოდ
და საოცარი, მადლიანი სიტყვების სარჩევს
ვალაგებ გულში, საგანგებოდ, ხმაურით გდარდობ
ასე ძალიან ავადმყოფს და მაინც მშვენიერს,
და ვამჩნევ, როგორ უკვირთ კედლებს, როგორ ირეკლავს
გერმანული ბიურგერტუმის ცივი მშვენება-
ჭრელი, ნატიფი პორცელანი ოქროს ხაზებით,-
ჩემს ემოციის მდინარეებს, უსიტყვოდ სუნთქავს
ძველისძველ ბგერებს-კავკასიის ჩამონათალებს-
ქართულ სატკივარს  რას გაუგებს დედინაცვალი..
მე კი შენს მკერდზე დამბნევია ყველა მარცვალი,
შენი შვილი ვარ და არ ვიცი, როგორ მოგბანო
ეგ სისხლიანი ჭრილობები, რა დაგაფინო
დაღლილ თვალებზე, დაჟეჟილ და ნაწამებ მხრებზე,
სიტყვებს და სიტყვებს, კიდევ სიტყვებს შენთვის ვაქუჩებ
და მტკივა გული-შენ რომ გგავს და... შენ რომ მაჩუქე.

2008.