მგონი, რაღაც პულსის გამქცევს ველოდები,
არავიზე მონატრებამ გახსნა ფრჩხილი.
სურვილი კი მარტის მარტივ მელოდიებს
ყურსასმენით მასმენინებს ყოველ დილით.
იზმორება ქუჩა ზამთრით გალახული,
დატყობიათ ქუჩის კატებს მარტის რეტი.
მოსაწვევებს დააქროლებს გაზაფხულის 
ქარი, ზოგჯერ მომეტებულ სენტიმენტით.
ხის ტოტებზე აწყობს მარტი ფერად "არტებს",
პირნაბან მზეს ჩაიგორებს ღრუბლის კალთა.
მოემატათ საკნავლელი ფიქრი კატებს,
მგონი, რაღაც დაფაჩუნობს გულის კართან.
ამირია მარტის კარტმა პასეანსი,
ეს ფიქრებიც რა ხმამაღლა შემოდიან.
ალბათ, დროა ნაზამთრალი გარსის გაცლის,
უკრავს მარტი გაზაფხულის მელოდიას...


    * * *
ფიქრებს, როგორც განდობილს ისე ვესაუბრები.
რამდენ ქარებს დარდობენ ტკბილტუჩა ალუბლები.
გაიარა მაისმა ქუჩა თავსხმა წვიმებით.
ხელს სურვილი დამისვა ძნელად გასაწბილები.
გამოვაღე სალაღოდ გულის ყველა კუნჭული.
მთვრალი მინდა საღამო, ყურში თბილი ჩურჩულით...
წარმოსახვამ წარმოთქვა, რაც მისურვა მაისმა,
დღეს თუ არა, წამო ხვალ, სიყვარულთან ჩაი ვსვათ...


ვარ ჩემი თავის მეგობური...

ძილი ისევ ისე უღამოა,
კიბემორღვეული რიკულივით.
ხსოვნას ყველაფერი უკან მოაქვს,
ფიქრის კორიდორში ვიყურები...
ყველა სურვილია უნიათო,
თავსაც აღარაფრის შერჩა თავი.
თუმცა, ჩემს ახლობლებს ჰგონიათ, რომ
იმედს ხურდად ვიყრი ხელჩანთაში...
ნუგეშის მშიერი ბეღურები
ისევ ჩემს ფანჯრებთან წივწივებენ.
ითხოვს აპათია შეგუებას,
სცივა მარტოობას წვრილ წვივებზე...
ჩემივე თავის ვარ მეგობური,
მშველის წინათგრძნობა თოლიასი.
ვარ მარტო, მარტივით უგუნებო,
ხასიათს მიქავებს ფსორიაზი...