და რაც დრო გადის, მით უფრო, რომ აღარც ბავშვები
დიდი ხანია აღარა ვართ, წლები თავისას
შვრება, ვბერდებით... ზამთარია... იმის დაშვებით,
რომ ერთმანეთი ვერა და ვერ გავითავისეთ.

სხვა რა მოგწერო?! მენატრები... და რაც დრო გადის,
უფრო და უფრო ვეწაფები მზესა და სიცხეს,
როცა მაკლდები ყოველ ღამე ვკვდები (ზოგადად)
და ყოველ დილით ხელმეორე სიცოცხლეს ვიწყებ

როგორც პეპელა, მეც საშუალოდ ერთ წელიწადში,
სამას სამოც და ხუთ სიცოცხლეს უკლებლივ გწირავ!
რა ვქნა, რომ ჯვარი არ დაგვწერეს არსად მე და შენ
და ცალად ვიხდი სიყვარულის ულმობელ ქირას.

და რაც დრო გადის, მით უფრო, რომ დრო გადის ზღვარზე,
უშენობის და უღმერთობის... და რაც დრო გადის,
მით უფრო აზრი ეკარგება ცხოვრებას ხვალ-ზეგ,
მაგრამ მოვიცლი და ამჯერად არაზოგადად.