"მამაო ჩვენო, როელმან მიხსენ-მიხსენ...
და ვერ დამიხსენ - ბოროტისაგან"

მამაო ჩვენო: (რომელმან მთქვი და შემასრულე)

მე ჩემს ცოდვებთან მირჩევნია,
ჩემი ყოველი ცოდვათაგანი, შვილივით მიყვარს,
მათ ხომ მხოლოდ კეთილი მიზნებისათვის ჩავდიოდი...

ყოველ ღამით კი რა ვიცი... რატომ გთხოვდი პატიებას,

მამაო,

მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი კიდევ მოვალ და
ისევ ისე ვილოცებ შენს წინ,

(რაც თავი მახსოვს, იმ ოთახის კედელზე  ცხოვრობ,
ხან-გამოშვებით მთელი გულით, რომ მენატრება)

ნუ მომიტევებ, მომავლის ამარა დარჩენილი თავი არ მინდა,
შემინარჩუნე ჩემი სულის საწყისი წლები.

მე ხომ ასეთი უნდა ვიყო?! ეს ხომ შენც იცი...
სხვებმა თუ არა შენ ხომ მაინც იცი მამაო, სხვებმა თუ არა,

შენ მაინც იცი ყველა ცოდვის ნამდვილი ფასი_
თუ სად, როდის, რისთვის რა ვქენი,

როგორ მიმძიმდა, სხვანაირად, რომ არ შემეძლო,

თავს არ ვიმართლებ! ასე მხოლოდ პაუზებს ვავსებ,
თან, მეც რამე ხომ უნდა გითხრა_როცა სიყვარულით სავსე თვალებით შემომცქერი და
არაფერს ამბობ, მამაო...

გაზაფხულია, მარტის ბოლოს თამაშობს წვიმა
და ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით, "იმ" ოთახიდან,
ვუყურებ, როგორ აბანავებს ქუჩაში აბრებს,
რომლებზეც წერენ:  Nee is nee, Kris !

არა არის უბრალოდ არა... მზეც ისე ჩადის, ამოსული არ გვინახია,

შენ კი მამაო,

შენ, ალბათ ისევ იმ ოთახის კედელზე ცხოვრობ
და კიდევ რამდენს განაცვიფრებ შენი დუმილით.