35. მომეწონა, ვუერთდები მილოცვებს და ლაეწს შევაფასებ 10 ზე მომეწონა, ვუერთდები მილოცვებს და ლაეწს შევაფასებ 10 ზე
33. ვიცი მე ეს ლექსი, სამებაში წამაკითხა ავტორმა. :)
მაგარი კაცი ხარ. ;)
ვიცი მე ეს ლექსი, სამებაში წამაკითხა ავტორმა. :)
მაგარი კაცი ხარ. ;)
32. ისევ დავსჭექავთ ''მრავალჟამიერს'', ავაწკრიალებთ ზარებს სიონის.
გაიხარე! :) ისევ დავსჭექავთ ``მრავალჟამიერს``, ავაწკრიალებთ ზარებს სიონის.
გაიხარე! :)
31. მეც გილოცავთ დრევანდელ დღეს. შემოქმედებით წინსვლას გისურვებთ... მეც გილოცავთ დრევანდელ დღეს. შემოქმედებით წინსვლას გისურვებთ...
30. დიდი მადლობა ყველას!!! გილოცავთ ქართული ენის დაცვის დღეს!!!! დიდი მადლობა ყველას!!! გილოცავთ ქართული ენის დაცვის დღეს!!!!
29. ჩვენ გადავლახავთ ნილოსს, რუბიკონს, ვერ გვიხილავენ მტრები დარდიანს.
უფალმა გისმინოს... ჩვენ გადავლახავთ ნილოსს, რუბიკონს, ვერ გვიხილავენ მტრები დარდიანს.
უფალმა გისმინოს...
28. კარგია ოთარ+7 შენ კარგია ოთარ+7 შენ
27. გაიხარე გიგო... მიხარია ასე რომ გიყვარს ჯემალ ჩახავას შემოქმედება!!! გაიხარე გიგო... მიხარია ასე რომ გიყვარს ჯემალ ჩახავას შემოქმედება!!!
26. კარგი ხარ ოთარ!!! გაიხარე შენა!!! ჩემი მოწონება ლექს!!! ბატონ ჯემალს კი... ვაკოპირებ!!!
"თქვენ - ბატონო ჯემალ. (ეტიუდი)
ყველაფერი ცხადზე-ცხადია. დღეს ქალაქის საზოგადოება ესალმება ბატონ ჯემალ ჩახავას. ბატონ ჯემალს, რომელიც ესოდენ გამორჩეულია წლების შემდეგაც. ადამიანი, რომელსაც უყვარს და წერს, გრძნობს და თხზავს, ესმის და ამბობს. წლების წინ კალამს ნაზიარევი განსაკუთრებულ გრძნობას შეუპყრია. მან კომუნიზმის ალამ ქვეშ შექმნა საოცარი თხზულებანი. მან ააცეკვა სტრიქონებში ფიქრები, ქართული მრავალხმოვანება შემატა ნააზრევს და გადმოსცა ფურცლებზე.
პოეტი. ლაურეატი. ფაზისელი...
ქალაქს ადამიანები უხდებიან. ისინი ჰქმნიან ისტორიას. ზოგნი სტოვებენ წარუშლელ ნაკვალევს და მასზე მომავალშიც საუბრობენ. ჯემალ ჩახავა გამორჩეულად უყვარს ქალაქს და საქართველოს. ადამიანები ჰქმნიან ეპოქას... ადამიანები ვაშენებთ ქალაქებს... ადამიანები ვანგრევთ მათ... მეხსიერებას კი რჩეულები ეპატრონებიან. ასეთი რჩეულია ჯემალ ჩახავა!
ქალაქში მდუმარებით მივაბიჯებდი, თან წიგნით ხელში. ყველაფერზე ვფიქრობდი. ახალგაზრდა კაცს აუცილებლად ჩაგაფიქრებს დღევანდელი ყოფითი პრობლემები. ყოველივე ამის შემდეგ ისევ გრჩება სურვილი წიგნი, რომელიც ხელთ მიჭირავს ათხოვო ადამიანს, რომელმაც ისურვა გაერკვეს ლიტერატურაში ან უბრალოდ გაიხსენოს და ხელახლა გადაიკითხოს ან შვება ჰპოვოს სტრიქონებში და იპოვოს ისეთივე პერსონაჟი, როგორიც თვითონ არის. ისუნთქოს და ამით დაკმაყოფილდეს. მიმაქვს მისთვის, მაგრამ გზად კულტურისა და დასვენების პარკში შევივლი, მდუმარე ადგილს ამოვარჩევ, იქ სადაც ხე და სკამია ერთად, თან თავისუფალი. მზერას წიგნისკენ მივმართავ, ვიწყებ კითხვას. ყდაზედ წერია: - ჯემალ ჩახავა, თხზულებანი. ჯერ არ ვშლი წიგნს. მზერა ჯიუტად ყდაზედ მიჭირავს. ფიქრებში გართულს სამშობლო მომენატრა! ემიგრანტი არა ვარ. ჩემს ქალაქში ვარ და ვეკითხები საკუთარ თავს: - რა გავაკეთე მისთვის? განა მუშტი-კრივში გამოვხტავთ სიყვარულს? იქნებ არის სხვა გზაც, რომელიც ტაძართან მიგვიყვანს?! არის! - ბოლოსდაბოლოს მხოლოდ ჩვენს ქალაქშია თორმეტი გზა, რომელიც ტაძართან მიგვიყვანს. საოცარია ეს ყველაფერი. რა შეუძლია თურმე მხოლოდ წიგნის ყდას! დავფიქრდი და გადავშალე. ისევ საოცრება! პირველი გვერდი და ლექსად საქართველო! არ დაგზარდებით და გაგიმხელთ:
ჩემო საყვარელო მიწავ, ნამიანო, მინდა, ტკივილები ისევ დამიამო. შენი სიხარული ჩემად გამხდომია, შენი სიგრძე-განი ირმის ნახტომია. უნდა მაცოცხლო და უნდა დამაბერო, ჩემო თვალსაჩინო, ჩემო საქართველო, ჩემი დაბადების დიდო წყაროსთავო, ჩემო ტაძარო და ჩემო სალოცავო!
გვიყვარს საქართველო! თავი მაღლა ავწიე. სურვილი გამიჩნდა პოეტობის... ეჰ რა ვუთხარი ჩემს მარჯვენას, მხოლოდ პროზისკენ უწევს ხელისგული. მზის ელვარებას მივაპყარ მზერა, მაგრამ თვალთ შემრჩა მწველი სხივები. სამშობლო იწვის! მშველელი კივის... გამგონე არვინ, ან კი რისი? დაყრუვდა ერი!
- პოეტი რის პოეტია თუ სათქმელი მკითხველამდე არ მიიტანა ან ლირიულობა დააკლოს სათქმელს? ვიკითხე ფიქრებში. უმალ გავეცი პასუხი: - ასეთები არ არსებობენ. იმ დღეს ცხელოდა საკმაოდ. ქუდად ალვის ხე მქონდა. რიონის პირიდან მონაბერი ნიავი კი აგრილებდა სხეულს. თვალი ვერ მოვწყვიტე სტროფებს. ლექსი საქართველოზე ლოკომოტივატ გაეხადა პოეტს. მეც მის შემადგენლობაში ამოვყავი თავი. ჩამხსნიდა განა ვინმე? მივქრივართ ერთად...
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... თითებით დავიჭირე და მოვმართე ჩემსკენ... პოეტობა მძიმე ხვედრია და საფერებელი. გიყვარს, როცა ჰქმნი და გკითხულობენ. მეც მიყვარს როცა ვკითხულობ. პოეტი ვნებებს ვენებში ხარშავს! ის დაატარებს ქართულ აკვანს. მისი სტრიქონები უჯრედებში ილექება და ფორიაქს იწყებს. მოვმართე ჩემსკენ და წავიკითხე „იგი სურვილი“
მომესხეულა სითბო შენი მიწის სურნელით, აზიდულ ტვირთსაც უცაბედად ხელი შევუშვი, და გაჩნდა ასე საოცარი იგი სურვილი, როს აწიოკდა უჯრედები ამ ჩემს სხეულში...
ვერა, ვერ დავთმობ მე პოეტის ტახტს სამეუფოს, ქართული სისხლის აფთარივით ხშირ აფეთქებას; მარადიული სიყვარულით მსურს დავეუფლო მშობელი ხალხის გასაოცარ სულისკვეთებას.
სულისკვეთებაო გვეუბნება პოეტი! გამგონე არ სჩანს, დავრდომილთ ნახავთ! ბარაქალა თქვენს კალმოსნობას ჯემალ ბატონო!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... ბავშვობაზე ჩავფიქრდი. ლაღია დრო, რომელიც არ გავიწყდება. კითხვისას მეტად გეტმასნება განვლილი წლები. მახსოვს ქალაქს ცირკი გვესტუმრა. ბევრი ვიხალისე ჯამბაზებზე... დედამ წამიყვანა. ბავშვი ვიყავ და მეცინებოდა. თუმცა დღეს ისევ ის თვალი უყურებს ჯამბაზებს, ერთი განსხვავებით - ბაგეზედ სიმწრის სიცილი მითამაშებს. ბავშვებს კი ისევ გულიანად ეცინებათ... ჯამბაზებს ვუხმოთ და გაფრთხილება მივცეთ ერის შვილებს.
არ ვარ ჯამბაზი, - „ალე ჰოპით“ დავდგე ყირაზე, ჩემი დარდი მაქვს, ჩემი სევდა, ჩემი სინაზე.
თუმცა სავსე მაქვს მოედანი ცირკის ნახერხით... ჩემს აყვანას კი, მეგობრებო, უნდა სხვა ხერხი...
სჯობს იბუქნაო შენ თვითონვე, რადგან გიხდება, შენს ტლინკაობას, ჩემო კარგო ყველა მიხვდება...
ვხვდებით, მაგრამ უმოქმედობა სტანჯავს ქვეყანას ბატონო ჯემალ!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... არაფერია უცნაური იმაში, რომ ქართველებს გვიყვარს ქეიფი და დროსტარება... გვიყვარს მეგობრები, ჩვენც ვუყვარვართ. წიგნშიც დაიბადა ერთი უცნაური იდეა, რამაც ჩამაფიქრა:
გუშინ ღამით დამებადა უცნაური იდეა, - ლექსში მინდა გავაცოცხლო ჯიმი, გიგლა, მინდია, ჩემი ავთო, ჩემი გივი, ირაკლი და ჯამბულა... მეგობრებზე რა ხანია არაფერი არ თქმულა.
ჰოდა, ახლა ძველ ალბომში დავფათურობ ბავშვივით, ღმერთმა აღარ მოგვიშალოს ჩვენი ძმური კავშირი.
მოდით, ძმებო, ჩამოვასხათ თავანკარა კახური, გენაცვალოთ ჩემი თავი, მე ვარ თქვენი მსახური.
თქვენი სევდა გულით დამაქვს, თქვენი კარგი დღეებიც, და ჩემს ირგვლივ დგახართ ახლა ისე, როგორც დევები.
ვაი, რა უცებ გაგვიფრინდა წლები ნასათუთები, თუ ხანდახან ყველა ერთად ბავშვობაში ვბრუნდებით.
გავიხსენოთ საშურია, ოქრო ბიჭი ფოთელი, და გზა მივცეთ ალალ ცრემლებს, ალალ ცრემლებს მოდენილს.
ო, რამდენი სატკივარი ახსოვს ამ ჩემს თაობას, ძმებო, ბევრი თქვენთაგანი ბავშვობაში დაობლდა. ეჰ, რამდენჯერ მოვეფერეთ ჩვენს ოცნებებს ახდენილს, სულ ცოტაც და, ძმანო ჩემნო, ბაბუებიც გავხდებით.
ღმერთმა აღარ მოგვიშალოს ერთმანეთზე ფიქრები, ვერა ძალა ვერ წაგვახდენს, სანამ ერთად ვიქნებით.
მართალი ხართ ძია ჯემალ ყველა მხრივ, მედლის ერთი მხარე ჩემი არის, მეორე კი მეგობრის!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ისევ ააფრიალა წიგნის აფრები და... აჰა, რაც ყველაზე მთავარია ის ვიპოვე ამ წიგნში.
ტალერიდან ჩამომქონდა ზურგით ოდის ყავარი, აქ იციან სოფლელებმა ბიჭი ვიყავ რავარი, მაგრამ ახალგაზრდობაა, მაგრამ ახალგაზრდობაა, მაგრამ ახალგაზრდობაა, დამიჯერეთ მთავარი.
რკინის ლომი მიგრეხია, ისე როგორც ქამარი, ურა ცხენით დამისერავს საქართველოს მთა-ბარი, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, დამიჯერეთ მთავარი!
ქართველები ოდითგანვე გამოვირჩეოდით ვაჟკაცობით. ვაჟკაცობაც უხვად უბოძებია თქვენთვის ღმერთს ძია ჯემალ! მრავალჟამიერი თქვენს შემოქმედებას!
დიდი დრო დავჰყავი სკამზედ, კულტურისა და დასვენების პარკში. ვუცქერდი მშენებარე ტაძარს, რომელიც სულს მიმშვენებდა. ფიქრებში გასხივოსნებულ ნეტარ აზრებს თავს ვუყრიდი და ვამზადებდი სულის საკვებს. საკმაზი ხელთ მეპყრა. უკვე დანაყრებულმა მოვეფერე მას და დავხურე.
კიდევ ერთი ბედნიერი ელოდა წიგნს!"
9 თებერვალი 2010 წელი კარგი ხარ ოთარ!!! გაიხარე შენა!!! ჩემი მოწონება ლექს!!! ბატონ ჯემალს კი... ვაკოპირებ!!!
"თქვენ - ბატონო ჯემალ. (ეტიუდი)
ყველაფერი ცხადზე-ცხადია. დღეს ქალაქის საზოგადოება ესალმება ბატონ ჯემალ ჩახავას. ბატონ ჯემალს, რომელიც ესოდენ გამორჩეულია წლების შემდეგაც. ადამიანი, რომელსაც უყვარს და წერს, გრძნობს და თხზავს, ესმის და ამბობს. წლების წინ კალამს ნაზიარევი განსაკუთრებულ გრძნობას შეუპყრია. მან კომუნიზმის ალამ ქვეშ შექმნა საოცარი თხზულებანი. მან ააცეკვა სტრიქონებში ფიქრები, ქართული მრავალხმოვანება შემატა ნააზრევს და გადმოსცა ფურცლებზე.
პოეტი. ლაურეატი. ფაზისელი...
ქალაქს ადამიანები უხდებიან. ისინი ჰქმნიან ისტორიას. ზოგნი სტოვებენ წარუშლელ ნაკვალევს და მასზე მომავალშიც საუბრობენ. ჯემალ ჩახავა გამორჩეულად უყვარს ქალაქს და საქართველოს. ადამიანები ჰქმნიან ეპოქას... ადამიანები ვაშენებთ ქალაქებს... ადამიანები ვანგრევთ მათ... მეხსიერებას კი რჩეულები ეპატრონებიან. ასეთი რჩეულია ჯემალ ჩახავა!
ქალაქში მდუმარებით მივაბიჯებდი, თან წიგნით ხელში. ყველაფერზე ვფიქრობდი. ახალგაზრდა კაცს აუცილებლად ჩაგაფიქრებს დღევანდელი ყოფითი პრობლემები. ყოველივე ამის შემდეგ ისევ გრჩება სურვილი წიგნი, რომელიც ხელთ მიჭირავს ათხოვო ადამიანს, რომელმაც ისურვა გაერკვეს ლიტერატურაში ან უბრალოდ გაიხსენოს და ხელახლა გადაიკითხოს ან შვება ჰპოვოს სტრიქონებში და იპოვოს ისეთივე პერსონაჟი, როგორიც თვითონ არის. ისუნთქოს და ამით დაკმაყოფილდეს. მიმაქვს მისთვის, მაგრამ გზად კულტურისა და დასვენების პარკში შევივლი, მდუმარე ადგილს ამოვარჩევ, იქ სადაც ხე და სკამია ერთად, თან თავისუფალი. მზერას წიგნისკენ მივმართავ, ვიწყებ კითხვას. ყდაზედ წერია: - ჯემალ ჩახავა, თხზულებანი. ჯერ არ ვშლი წიგნს. მზერა ჯიუტად ყდაზედ მიჭირავს. ფიქრებში გართულს სამშობლო მომენატრა! ემიგრანტი არა ვარ. ჩემს ქალაქში ვარ და ვეკითხები საკუთარ თავს: - რა გავაკეთე მისთვის? განა მუშტი-კრივში გამოვხტავთ სიყვარულს? იქნებ არის სხვა გზაც, რომელიც ტაძართან მიგვიყვანს?! არის! - ბოლოსდაბოლოს მხოლოდ ჩვენს ქალაქშია თორმეტი გზა, რომელიც ტაძართან მიგვიყვანს. საოცარია ეს ყველაფერი. რა შეუძლია თურმე მხოლოდ წიგნის ყდას! დავფიქრდი და გადავშალე. ისევ საოცრება! პირველი გვერდი და ლექსად საქართველო! არ დაგზარდებით და გაგიმხელთ:
ჩემო საყვარელო მიწავ, ნამიანო, მინდა, ტკივილები ისევ დამიამო. შენი სიხარული ჩემად გამხდომია, შენი სიგრძე-განი ირმის ნახტომია. უნდა მაცოცხლო და უნდა დამაბერო, ჩემო თვალსაჩინო, ჩემო საქართველო, ჩემი დაბადების დიდო წყაროსთავო, ჩემო ტაძარო და ჩემო სალოცავო!
გვიყვარს საქართველო! თავი მაღლა ავწიე. სურვილი გამიჩნდა პოეტობის... ეჰ რა ვუთხარი ჩემს მარჯვენას, მხოლოდ პროზისკენ უწევს ხელისგული. მზის ელვარებას მივაპყარ მზერა, მაგრამ თვალთ შემრჩა მწველი სხივები. სამშობლო იწვის! მშველელი კივის... გამგონე არვინ, ან კი რისი? დაყრუვდა ერი!
- პოეტი რის პოეტია თუ სათქმელი მკითხველამდე არ მიიტანა ან ლირიულობა დააკლოს სათქმელს? ვიკითხე ფიქრებში. უმალ გავეცი პასუხი: - ასეთები არ არსებობენ. იმ დღეს ცხელოდა საკმაოდ. ქუდად ალვის ხე მქონდა. რიონის პირიდან მონაბერი ნიავი კი აგრილებდა სხეულს. თვალი ვერ მოვწყვიტე სტროფებს. ლექსი საქართველოზე ლოკომოტივატ გაეხადა პოეტს. მეც მის შემადგენლობაში ამოვყავი თავი. ჩამხსნიდა განა ვინმე? მივქრივართ ერთად...
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... თითებით დავიჭირე და მოვმართე ჩემსკენ... პოეტობა მძიმე ხვედრია და საფერებელი. გიყვარს, როცა ჰქმნი და გკითხულობენ. მეც მიყვარს როცა ვკითხულობ. პოეტი ვნებებს ვენებში ხარშავს! ის დაატარებს ქართულ აკვანს. მისი სტრიქონები უჯრედებში ილექება და ფორიაქს იწყებს. მოვმართე ჩემსკენ და წავიკითხე „იგი სურვილი“
მომესხეულა სითბო შენი მიწის სურნელით, აზიდულ ტვირთსაც უცაბედად ხელი შევუშვი, და გაჩნდა ასე საოცარი იგი სურვილი, როს აწიოკდა უჯრედები ამ ჩემს სხეულში...
ვერა, ვერ დავთმობ მე პოეტის ტახტს სამეუფოს, ქართული სისხლის აფთარივით ხშირ აფეთქებას; მარადიული სიყვარულით მსურს დავეუფლო მშობელი ხალხის გასაოცარ სულისკვეთებას.
სულისკვეთებაო გვეუბნება პოეტი! გამგონე არ სჩანს, დავრდომილთ ნახავთ! ბარაქალა თქვენს კალმოსნობას ჯემალ ბატონო!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... ბავშვობაზე ჩავფიქრდი. ლაღია დრო, რომელიც არ გავიწყდება. კითხვისას მეტად გეტმასნება განვლილი წლები. მახსოვს ქალაქს ცირკი გვესტუმრა. ბევრი ვიხალისე ჯამბაზებზე... დედამ წამიყვანა. ბავშვი ვიყავ და მეცინებოდა. თუმცა დღეს ისევ ის თვალი უყურებს ჯამბაზებს, ერთი განსხვავებით - ბაგეზედ სიმწრის სიცილი მითამაშებს. ბავშვებს კი ისევ გულიანად ეცინებათ... ჯამბაზებს ვუხმოთ და გაფრთხილება მივცეთ ერის შვილებს.
არ ვარ ჯამბაზი, - „ალე ჰოპით“ დავდგე ყირაზე, ჩემი დარდი მაქვს, ჩემი სევდა, ჩემი სინაზე.
თუმცა სავსე მაქვს მოედანი ცირკის ნახერხით... ჩემს აყვანას კი, მეგობრებო, უნდა სხვა ხერხი...
სჯობს იბუქნაო შენ თვითონვე, რადგან გიხდება, შენს ტლინკაობას, ჩემო კარგო ყველა მიხვდება...
ვხვდებით, მაგრამ უმოქმედობა სტანჯავს ქვეყანას ბატონო ჯემალ!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ააფრიალა წიგნის აფრები... არაფერია უცნაური იმაში, რომ ქართველებს გვიყვარს ქეიფი და დროსტარება... გვიყვარს მეგობრები, ჩვენც ვუყვარვართ. წიგნშიც დაიბადა ერთი უცნაური იდეა, რამაც ჩამაფიქრა:
გუშინ ღამით დამებადა უცნაური იდეა, - ლექსში მინდა გავაცოცხლო ჯიმი, გიგლა, მინდია, ჩემი ავთო, ჩემი გივი, ირაკლი და ჯამბულა... მეგობრებზე რა ხანია არაფერი არ თქმულა.
ჰოდა, ახლა ძველ ალბომში დავფათურობ ბავშვივით, ღმერთმა აღარ მოგვიშალოს ჩვენი ძმური კავშირი.
მოდით, ძმებო, ჩამოვასხათ თავანკარა კახური, გენაცვალოთ ჩემი თავი, მე ვარ თქვენი მსახური.
თქვენი სევდა გულით დამაქვს, თქვენი კარგი დღეებიც, და ჩემს ირგვლივ დგახართ ახლა ისე, როგორც დევები.
ვაი, რა უცებ გაგვიფრინდა წლები ნასათუთები, თუ ხანდახან ყველა ერთად ბავშვობაში ვბრუნდებით.
გავიხსენოთ საშურია, ოქრო ბიჭი ფოთელი, და გზა მივცეთ ალალ ცრემლებს, ალალ ცრემლებს მოდენილს.
ო, რამდენი სატკივარი ახსოვს ამ ჩემს თაობას, ძმებო, ბევრი თქვენთაგანი ბავშვობაში დაობლდა. ეჰ, რამდენჯერ მოვეფერეთ ჩვენს ოცნებებს ახდენილს, სულ ცოტაც და, ძმანო ჩემნო, ბაბუებიც გავხდებით.
ღმერთმა აღარ მოგვიშალოს ერთმანეთზე ფიქრები, ვერა ძალა ვერ წაგვახდენს, სანამ ერთად ვიქნებით.
მართალი ხართ ძია ჯემალ ყველა მხრივ, მედლის ერთი მხარე ჩემი არის, მეორე კი მეგობრის!
რიონის პირიდან მონაბერმა ნიავმა ისევ ააფრიალა წიგნის აფრები და... აჰა, რაც ყველაზე მთავარია ის ვიპოვე ამ წიგნში.
ტალერიდან ჩამომქონდა ზურგით ოდის ყავარი, აქ იციან სოფლელებმა ბიჭი ვიყავ რავარი, მაგრამ ახალგაზრდობაა, მაგრამ ახალგაზრდობაა, მაგრამ ახალგაზრდობაა, დამიჯერეთ მთავარი.
რკინის ლომი მიგრეხია, ისე როგორც ქამარი, ურა ცხენით დამისერავს საქართველოს მთა-ბარი, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, მაგრამ მაინც სიცოცხლეა, დამიჯერეთ მთავარი!
ქართველები ოდითგანვე გამოვირჩეოდით ვაჟკაცობით. ვაჟკაცობაც უხვად უბოძებია თქვენთვის ღმერთს ძია ჯემალ! მრავალჟამიერი თქვენს შემოქმედებას!
დიდი დრო დავჰყავი სკამზედ, კულტურისა და დასვენების პარკში. ვუცქერდი მშენებარე ტაძარს, რომელიც სულს მიმშვენებდა. ფიქრებში გასხივოსნებულ ნეტარ აზრებს თავს ვუყრიდი და ვამზადებდი სულის საკვებს. საკმაზი ხელთ მეპყრა. უკვე დანაყრებულმა მოვეფერე მას და დავხურე.
კიდევ ერთი ბედნიერი ელოდა წიგნს!"
9 თებერვალი 2010 წელი
24. ხოტბას შევასხამთ ცოტნე დადიანს.
ხომ გეუბნებოდი...ახლა უფრო მაგარი ხარ :) ხოტბას შევასხამთ ცოტნე დადიანს.
ხომ გეუბნებოდი...ახლა უფრო მაგარი ხარ :)
23. ოთარმა მასწავლა და პირველი კოცნაც მან დაიმსახურააა:-* ოთარმა მასწავლა და პირველი კოცნაც მან დაიმსახურააა:-*
21. კარგი რამაა აშკარად 5 კარგი რამაა აშკარად 5
20. ღმერთმა გისმინოს, ოთარ! ღმერთმა გისმინოს, ოთარ!
19. საღოოლ ოთაარ ...
გენაცვალე !
გაიხარე !
5 (+) საღოოლ ოთაარ ...
გენაცვალე !
გაიხარე !
5 (+)
18. მეც ვულოცავ...
მეც ვულოცავ...
17. მეც ვულოცავ...
მეც ვულოცავ...
15. 5555555555 დიდხანს სიცოცხლე ამ გულიანი ლექსის ავტორსაც და მხცოვან ადრესატსაც! 5555555555 დიდხანს სიცოცხლე ამ გულიანი ლექსის ავტორსაც და მხცოვან ადრესატსაც!
14. მეც ვულოცავ..:) მეც ვულოცავ..:)
13. მეც ვუერთდები და ლექსს ++ : ) მეც ვუერთდები და ლექსს ++ : )
12. ვუერთდები მილოცვას! ლექსს +5! სეხნიას მოკითხვა! ვუერთდები მილოცვას! ლექსს +5! სეხნიას მოკითხვა!
11. მადლობთ რომ წაიკითხეთ... მადლობთ რომ წაიკითხეთ...
10. მშვენიერი მიძღვნაა! 5555555
მეც ვუერთდები მილოცვას! მშვენიერი მიძღვნაა! 5555555
მეც ვუერთდები მილოცვას!
9. გაიხარე...ვულოცავ... გაიხარე...ვულოცავ...
8. ვუერთდები მილოცვას :) ვუერთდები მილოცვას :)
7. - 5 ოთარ მინდიასთვის უაზრო იდეების მიწოდებისთვის. :-> :D - 5 ოთარ მინდიასთვის უაზრო იდეების მიწოდებისთვის. :-> :D
6. ჩვეულ სტილში მეპიტნავა რაცხა.++
მოგიკითხე აქვე. ჩვეულ სტილში მეპიტნავა რაცხა.++
მოგიკითხე აქვე.
5. ჩვენ გადავლახავთ ნილოსს, რუბიკონს, ვერ გვიხილავენ მტრები დარდიანს. :) ჩვენ გადავლახავთ ნილოსს, რუბიკონს, ვერ გვიხილავენ მტრები დარდიანს. :)
4. მეც ვულოცავ მეც ვულოცავ
2. მეც ვულოცავ , გაიხარეთ ბატონო ჯემალ! მეც ვულოცავ , გაიხარეთ ბატონო ჯემალ!
1. ოთარ, კესანები მოგიტანე, დასტურ მოწონებისა... კარგი ხარ:* ძალიან კარგი... ოთარ, კესანები მოგიტანე, დასტურ მოწონებისა... კარგი ხარ:* ძალიან კარგი...
|