ძველებური ვარ
და, შენც ასე,
ძველებურად, გულუბრყვილოდ,
ლამაზად გეტრფი,
მამრი ხარ და ჩემს გრძნობებში
რას გაერკვევი.
თანაც უცხოდ წერ, უცხოდ გტკივა,
უცხოდ საუბრობ
და როცა სუნთქავ-
მკერდზე უცხო ღრუბლები დაგდის.

მაინცდამაინც შენს სიტყვებში შემოვეხეტე
და თავბრუც უცხოდ,
სიტყვასავით მართლად დამეხვა;

ვერ მოვინელე, რა ვქნა, დღემდე, ის სიტყვისფერი
და ზეცისფერი თავბრუსხვევა,
ვერ დავიწმინდე მდედრის ცრემლში ამოვლებული
პოეტური და გულუბრყვილო გულის ღარები,
ვერ შევეგუე ყოველდღიურ, მსუბუქ ცხოვრებას
და სისხლშიც ეჭვის გრძელი ჭია დაიარება

და რამდენჯერაც არ უნდა მითხრა:
ჩემი მეორე ნახევარი,
ან უფრო სწორედ
ჩემი პირველი ნახევარი ნამდვილად ხარო,
ზუსტად იმდენჯერ საყვედურით მოგიბრუნდები
და ვეფხვის მზერით გიპასუხებ
რომ შენზე უფრო დიდი არის ეს სიყვარული,
რომ ძველ ჩრდილებში ორივენი პატარად ვჩანვართ.
2009-11-11.