ТВОЙ ПОРТРЕТ

Как ласточка живишь,
К жизни возвращаешь,
В душе утихнет хаос,
Вновь пламенем пылаешь.

За что люблю? –сказать,
Влюблён  зачем? – и это.
Мечта сбылась _ ты дышешь
Чистотой, как снегом.

Улыбка – натуральна,
Не сердце – добродетель,
Трепещешь как колосики,
Желаю – бог свидетель.

Без маски, грима и манер,
Характер так щадящий,
Люблю я нежный голосок
И взор – сумасходящий.

Естественна – вот истина,
Без грани зажигаешь,
Ребра частичка моего!
Любить я должен, знаешь!

Я старомоден, может быть,
Но всёж скажу, так легче:
Не уходи нискем, постой,
Ты будь со мной навечее!!!

Михаил Ганишашвили ( Илтоспирели...)

შენი პორტრეტი

როგორც მერცხალი, მაცოცხლებ,
მაბრუნებ სააქოს,
ღვივდება ჩემში კვლავ ცეცხლი,
მიმშვიდებ სულის ქაოსს.

რატომ მიყვარხარ? - უნდა ვთქვა,
რად შემიყვარდი? - ისიც:
სულ სუფთა იყო ეგ სუნთქვა,
ნატრული ვიყავ რისიც...

ნატურალური ღიმილი,
გული - კეთილი, სათნო,
როგორც თავთუხის თაველი,
ამბორით მოსასანთლი...

უნიღბო, უფერ-მარილო,
თავისთავადი, მშვიდი,
ბგერების ნაზი არილი,
მზერა - რომლითაც მშლიდი...

ბუნებრივი ხარ, ეგ მომწონს,
დაუსრულებლად მანთებს,
ჩემი ნეკნის ხარ ნაწილი,
ტრფიალი ისეც მმართებს!..

ძველმოდურია თუმცაღა,
მაგრამ თქმას მაინც ვარჩევ:
სხვასთან ნურასდროს ნუ წახვალ,
მინდა, სულ ჩემთან დარჩე!..

მიხეილ ღანიშაშვილი (ილტოსპირელი...)