ერთფეროვნებით დაღლილნი
ქალაქის მუდმივ გნიასში.
ზამთრისგან ხსნილი ვინდომეთ
სულ აქვე, ბეთანიაში.
გზა იყო აღმართ-დაღმართი,
განწყობაც შესაბამისი.
არ მეგონა, თუ ვნახავდი,
ტყეში სულს მორცხვი მაისის.
არ ინთებოდა კოცონი,
ნედლი წალამი წვალობდა.
სადინარიდან ოცნება
წვეთ-წვეთ გვასმევდა წყალობას.
მთები მკლავგადაგრეხილნი
ერთმანეთს ძმობას ჰფიცავდნენ.
გამოეწოდა ხეს ხილი,
ჩვენთვის ჩამოხრილს მიწამდე.
გუგული ასაკს გვითვლიდა,
იქნებ, დარჩენილ სიცოცხლეს.
ხილვებს უხსოვარ მითიდან
ტყე რომ გვჩუქნიდა, ვიცოდით.
ადგილის დედა გვლოცავდა,
ხეზე ფოთლების ტლაშუნით..
თავი წაიგდო ბოცამაც,
დაგვისხა ვაზის ნაჟური.
ეპარებოდა ცას რული,
მთვარე გვეძახდა თავისკენ
და არ უჩანდა სასრული,
ფიქრებს, მიმომფრენთ ტაძრისკენ...
ბოლოს აინთო ცეცხლიც და
მწვადიც შეიწვა წალამზე.
ისმოდა ჩუმი ფეხის ხმა,
დარდის გაპარვის ქალაქში...