გარდაცვლილი მეგობრის  ხსოვნას

დაეშვა ღამე, სადღაც შორეთში
გლოვის ჰანგების ისმის გოდება.
ზღვის იქით გემი მთვარის ნათელში
თეთრად ელავს და მე მელოდება,
ვერ გავჩერდები, უნდა წავიდე,
უნდა გავიქცე და მივაშურო
გულდასეტყვილთა იმ მწვანე კარავს
უკვდავ ვნებით რომ ეხვევა სურო.
ცოტაც და ვიცი,  ჩემს ფანჯარასთან
მიცვალებულთა  მოდგება  გემი.
გადავბარგდები  ჩემი ლექსებით
ჭორებითა და შურით ნაგვემი.
ზღვაში ჩავაგდებ მაქმანის მანდილს,
იქნებ ოდესმე შენთან მოცურდეს,
სახსოვრად გქონდეს, გულში ჩაიკარ,
ჩემი ალერსი როცა მოგწყურდეს.
*

ბექა ოხანაშვილის ხსოვნას

კალმახებს ეჯიბრებოდა
სახარე ბიჭი პატარა,
მცხეთასთან შეუმჩნევიათ,
არაგვმა ჩამოატარა,
ტალღაზე იჯდა მტრედივით,
ლამაზი იყო ძალიან,
ვინ ეტყვის მაგის დედასა,
ვაი, რა ცოდვა ბრალია.
საარაგვოდან წასულო,
პიროფლიანთა სულებო,
არაგვის ტალღით ნაბანო,
უკურნებელო წყლულებო,
მანდ სამასნი ხართ, სამასი
ანთია თქვენი სანთელი,
სამასმეერთედ მიიღეთ
ერთი პატარა ქართველი,
თქვენსავით პირშიშველაა,
გადასდის უფლის ნათელი.