მოსვლამდე წავსულვარ, და
მოვალ წასვლამდე...
ყველაფერს ვიფერებ
უაზრო სიტყვებად,
შენ ახლა მოდი და
გააღე ფანჯარა,
რომ აღარ გვესროდეს
ცხოვრება ტყვიებად -
სინანულს,
გაფანტულს
სადღაც მარტოობად...
სიცრუეს,
გაბნეულს ვითომდა მტკიცებად -
ფერების,
რომ თურმე,
შავია წითელი...
რომ თურმე ძნელია
დატოვო ფიქრებად -
სიჩუმე -
ასეთი საოცრად მარტივი,
დაშლილი -
ფიქტიურ, ნაცრისფერ ფირებად,
დაშლილი
და ისე ბავშვურად უბრალო,
რომ ახლა გინდება
რატომღაც გინება,
და ისევ -
თითქოსდა დამარხულ ოცნებას -
მიყვები,
მოგყვება დამპალი დინება
ცხოვრების, გათელილ
კადრებად აწყობილ
ფილმს იღებ უჩუმრად
და ამტვრევ ტიტრებად,
ამ დროს კი
ვიტოვებ ტკივილად და მაინც
ყველაფერს ვიფერებ
უაზრო სიტყვებად,
მოსვლამდე წავსულვარ,
და...
მოვალ წასვლამდე -
ამ უაზრობაში
გაბნეულ ფიქრებად.