სცილდები ქაოტურ დუბლინს,
ადიხარ მაღლა,
"The Howth hill"

და ზიხარ და გაჰყურებ ზღვას,
ირლანდიის ზღვას...
და უსმენ: მისი ტალღების მშვიდ, რიტმულ სუნთქვას,
ის არასოდეს გაგრძნობინებს, როგორ წამლავენ (წითელთმიანები)
ის არასოდეს შემოგჩივლებს ამა თუ იმას...
ის დგას, როგორც სარდალს ეგების...
და მძიმე ფიქრებს, ტალღა-ნარევ სილაში მარხავს,
მძიმე ბრძოლის წინ,

მისი სუნთქვა არის მშვიდი, ვიდრე ეთერი,
იერი კი ერთობ სარწმუნო,
მისი ფრთები დაკეცილია, სივრცეები დაუფარავი...

გშურს მის ტალღებზე მონანავე თეთრი გემების,
თოლიების, უკეთ რომ გრძნობენ მისი გულის გონიერ ცემას,

ვერ იტყვი, რომ იგი არ ფიქრობს,
ვერც იმას იტყვი, თუ რას ფიქრობს,

მაგრამ თუ რას გრძნობს,
ამოდენა სილურჯის და სივრცის მფლობელი,
ეცადე და იქნებ შეიგრძნო_

_რატომ არის ასეთი დინჯი,
მთავარსარდალის
უმშვიდესი უცნაურობა.