ყველა ფანჯარა გადავრაზე.
მკაცრი ვარ.
ჩემი  თვალებიდან თაფლისფერივით იღვრება წარსული
და თითებით ვხაზავ განაჩენს.
---
აი ფურცელი-თუ შესძლებ რომ ჩემში გადარჩე
წარსულად, სიტყვად, სინანულად -სულს რომ აწვალებს
უნდა გამოჰყვე ჩემი გრძელი სევდის ხარაჩოს-
ჩემსკენ, ჩემამდე გზას ყოველთვის რომ მოგასწავლის.
უნდა ჩამოჯდე (მომთხოვნი ვარ) ჩემს ღრმა ღამესთან,
და ხელი გულთან  მიიტანო- როგორც იციან
მარტოსულებმა, ცხოვრებაში ბრმად რომ გაერთნენ
და  ახლა უცხოდ ახველებენ სიტყვებს ფიციანს.
----
უნდა გამოჰყვე ჩემი გრძელი სევდის ხარაჩოს
მე კი ფანჯრიდან გადავხედავ წლებს, სადაც  გული
სანაპიროზე ყოველ ღამე გელოდებოდა,
სადაც სიცოცხლე ერთ ღამეში დავაპურეთ 
და კოცონზე სამომავლო გეგმებს ვათბობდით.
მე- უცხო, შენ კი უფრო უცხო
მარტო გული საუბრობდა შეუჩერებლად
და, მართალია, არ ვიმჩნევდი, სულ მეშინოდა
უხილავი ძაფები არ გაწყვეტილიყო.

ახლა ფანჯარა გადავრაზე.
მაგრამ მაინც, გულისგულში ვნატრობ, გათენდეს
და მზის სხივს მოჰყვეს  თაფლისფერი წარსულის კვამლი.
22 ივნისი, 2010.