ჩაის ვსვამ პიტნის,
თან ვუსმენ უიტნის,
    დღეს თავში მიქრის, მგონი...
მომიტანს ვარდებს,
ბიჭი რომ დამდევს,
    მე უნდა დავდნე? - ოი...
ლურჯ თვალებს ვნაბავ,
სხვა რა ვქნა აბა,
    ვიწრო მაქვს კაბა "ჰენდის".
ვიჩენ და ვაქრობ,
ხან ქმარს, ხან საქმროს,
    და ასე მართობს ბედი...
ფიქრი თვალს მიკრავს,
ტანს მეკვრის ლიკრა,
    და გულში ვიკრავ ვარდებს,
დღე არის მქრქალი,
ვარ მე ის ქალი
    ბევრ ჩემნაირს რომ ვგავდე?...
                        10.02.2005

          ჩემს ფოკუსში

ძილის წინ, როცა ჩემს ეკრანზე
მსხვილი ხედით ტივტივებ,
უცებ მახსენდება, რომ
ჩვენ არასდროს ვწოლილვართ ერთად.
ჩემს გონებაში შენი ნელი სვლა
უფრო სხვა რამეა, ვიდრე,
მდედრის ნესტოებში მოღიტინე
მამრის სურნელი...
თუმც, სხვების თვალში რახანია
მოვიმსუყეთ ჩვენ ერთმანეთი...
ვინ დაიჯერებს, რომ ასე არა?
მე ხშირად ვფიქრობ,
ღირს, თუ არა
ნატიფ-გველური იერიში შენზე...
უბრალოდ, კარგად მეფიქრები,
როცა გიყურებ როგორც ნეგატივს
და სულ არ მინდა
შენი სულის ჭრილი ვიხილო,
რადგანაც ვიცი,
ძალიან კარგი იქ არის მხოლოდ,
სადაც ჩვენ არ ვართ
და ის კაცია ყველაზე სანდო,
ჩვენ რომ არ ვიცნობთ...