ოდესღაც, ბავშვობაში -
ჩვენ ქვიშაში ვთამაშობდით - ცალკ-ცალკე
და ერთმანეთს არ ვიცნობდით....
ჩვენს შორის ქვიშის დიდი ციხესიმაგრე იყო
ჩვენივე აღმართული და მის იქეთ ვერაფერს ვხედავდით...
ღამით მოსული წვიმა ჩვენი ქვიშის კოშკებს
ქონგურებს ურეცხავდა,
მაგრამ დილით, ჩვენივე მეგობრები
ისევ აშენებდნენ ჩვენს მოსვლამდე,
რომ გული არ გვტკენოდა....
მერე ომი დაიწყო...
მერე ქვიშების სანაპირო დავკარგეთ...
მერე ბავშვობაც დაიკარგა და ჩვენც დავიკარგეთ.
თუმცა თამაში არ შეგვიწყვეტია და ყოველდღე ვთამაშობდით,
მიუხედავად იმისა რომ
სათამაშო ავტომატები ნამდვილმა შეცვალა,
თოჯინები კი ჩვენმა შვილებმა და არც ქვიშა იყო აღარსად
ისეთი მზისფერი...
ახლა ჩვენი შვილები თამაშობენ -
ისინიც ცალკ ცალკე და ისინიც არ იცნობენ ერთმანეთს,
ოღონდ ახლა ჩამორეცხილ ქონგურებს ჩვენ ვუშენებთ...
რომ გული არ ეტკინოთ...