რა ძლიერ მინდა, ვეამბორო მაგ ღაწვს შეფაკლულს,
სადაც ცრემლები დაეძებენ ბილიკებს ხშირად,
მსურს, ჩავიძირო მაგ თვალების თაფლისფერ ქვესკნელს
და ჩაგჩურჩულო - ჩემი იყო, რარიგად მინდა!
მე მსურს ვხედავდე შენს თვალებში მხოლოდ სიხარულს,
შენს გახსნილ ბაგეს დაიბუდოს მხოლოდ ღიმილმა
და თუნდაც მოვკვდე ამის მერე, კაცი ცოდვილი
და ჯოჯოხეთის უძღებ ცეცხლში თუნდაც დავინთქა!
ჩირადაც არ ღირს ეს ცხოვრება ჩემთვის უშენოდ,
აღარვის ხილვა შენზედ მიჯნურს მე აღარ მინდა,
როს გაზაფხული ჭრელა-ჭრულა მოვა უშენოდ...
მივხვდები: ერთი დარდიმანდის ყავლიც გავიდა.