სიხარულო, სიყვარულო, ოცნებავ... და კიდევ რა ვთქვა?!
... ჰო მართლა, აუხდენელო ნატვრავ ჩემო!
რაც არაერთხელ მითხრობია შენთვის უსტარით...
მე ახლა ვხვდები, ვიყავ რაოდენ ბრიყვი და ურცხვი,
როს შემეყარა შენგნით სნება წრფელი და ურჩი.
ძალუმად ვნატრობ, მოვაქციო ქამანდის ქვეშ, ვით ბედაური,
ვაგლახ, წიხლს მიშენს, აუტანელ ტკივილს მაყენებს,
თუმც, ეს ტკივილი ხორცს აწვალებს, მაგრამ არს ტკბილი,
უფრორე მხიბლავს, უფრო მკურნავს, ვიდრე მახელებს.

                              *  *  *
ეს არის ის სიმღერა, რაც ვიმღერე შენთვის,
ეს არის ის გოდება, რაც ვიკვნესე შენგნით,
არა, არას გამადლი, ღმერთმა დამიფაროს,
ტკივილი სანუკვარ ტანჯვად დარჩება ჩემში,
ალბათ, ვიმსახურებ მე ღვთის წყრომას,
ერთ-ერთი ცოდვილი ვარ ბევრში.

                            *  *  *
წვიმს იმერეთში, ქარი ანცობს, კაკლის ხეს ქოჩრავს,
ჩიკორებივით აბზრიალებს ირგვლივ ხმელ ფოთლებს,
საკოხიაზე გაწოლილა ღრუბელი ლეგა,
პაწაწა ღელე მოაგორებს ვეება ლოდებს.
თურმე წვიმს იქაც, რუხი სევდა იქაც ნავარდობს,
ვერც იქა ჰპოვებს თავშესაფარს ობოლი სული,
თუნდ ერთი წამით დავიგულო ის მარტო ჩემად
და მერე თუნდაც ამომპოტნონ თავხედი გული!