უცაბედად შეგეფეთე
ალქალს ილტოს ჭალაში,
მოდიოდი ოქროს  რაშის
გოგმან- თამაშ-თამაშით.
თვალი ვეღარ მოგაცილე
ზღვისფერთვალას, 
თმაგაშლილს,
შუქს მაფრქვევდა  ოქროსფერი
წამწამების  მარმაში.
ამორძალთა  მხედრიონის
ხატაური ფერები
მოგყვებოდა შორიახლო
უბელ ცხენთა ჭენებით.
მაღლა ზეცას მიბჯენოდა
ქონგურები კვეტარის,
მამისერთა ნებიერას
ჟამი გედგა ნეტარი,
საზრდოდ გქონდა ირმის რძე
და ყვავილების  ნექტარი.
მხარზე გეჯდა ცეცხლისთვალა
ბედისწერის    მიმინო,
წინ გელოდა ტბა სევდისა
მიჯნურთა სალივლივო.
რა ამბავი გამცნეს ნეტავ
ბედისწერის მსტოვრებმა?...
არ ყოფილა შენი ხვედრი
სიყვარულით ცხოვრება.
მტკვარმა სევდად ჩაატარა
დიდოსტატის  ბალადა...
გაგწირეს და თვით უფალიც
ვეღარ დაგიფარავდათ.
ქარაფიდან გადაფრენილს
ცად აფრენა გენება...
და ყინწვისის ფრესკას შერჩა
მაგ თვალების  მშვენება!...
შენი ბედის მიმინოებს
სხვებმა უბაზიერეს.
შენი სახე ქართულ ფრესკად
კიდევ ბევრჯერ იელვებს!