ციხევ, ჭიუხზე  ნაგებო,
ციხევ, ბეჭდაუდებელო,
სამშობლოს  დედა ციხისად
რკინისა ბჭეთა მჭედელო!
მტრის რისხვად დაკვესებულო,
ხმალო,  თავნებავ, ჩემფერო,
მინდა, ქედმოხრით გემთხვიო,
ხავსიან ლოდებს ვეფერო!
რა ლამაზი ხარ საცქერლად,
სალ კლდობით  გაუტეხელო!
ხანდახან  მხანძრავ სურვილით-
შემოგტრფე, შემოგემღერო!
თუ მტერმა დამკრას ლახვარი,
თვალად  პატარა ვეჩვენო,
ვინძლო,  იაბო აფრინო,
ხმალდახმალ  ჩამომეშველო,
ერთად მივთიბოთ მხარ-მკლავი,
მახვილი ავამეტყველოთ,
ვანანოთ ჩვენი დარბევა,
გზა სისხლით  დავუმეწყეროთ!
მონღოლმა ვით შეგილეწა
სიმტკიცე გოდოლ-დირისა?
იქნებ გაგტეხა შიგნიდან
ძალამ იუდას  ქირისამ,
შემოგიყენეს კლდეთავქვით
ოქროს საპანლე ვირისა,
თვალ-მარგალიტით მოფინეს,
ვიწრონი ციხის ძირისა
----------------------------------
ნისლებთან მუსაიფობდა
ნახმლევი და ნაკოდალი,
ხმლის ელვას მონატრებული
ცად აზიდული გოდოლი,
გულს სევდის მძივი ეკიდა,
თვალს, მარგალიტი ობოლი:
”ქართველი რომ ქართველობდეს,
რას დამაკლებდა მონღოლი?!”