ის მახსენდება დიდპაპავ,
ვენახში გნახე მძინარე,
რად გაგაღვიძე დაღლილი,
მერეც რამდენჯერ ვინანე!
დიდხანს გიყურე, სახეზე
შუქი ღვთიური გდიოდა,
თურმე  ხედავდი, წყალგაღმით
სიმღერა გამოდიოდა.
წყალს იქით იდგნენ ბიჭები,
ზედ ბეწვის ხიდი სხივობდა,
ღვინო დგებოდა თასებში,
სხვა სითბო-მადლი  ღვიოდა.
მერე იმ ხიდზე შენც გახველ
შენი ღვინით და ნაწილით,
სულ ერთი მუჭა წაიღე
ეს  მიწა გულზე დაყრილი.
ფეხი შენს გულზე ავიდგი,
უხედნი ბევრჯერ მადინჯე,
ახლაც შენს გულზე დავდივარ,
შენს გულზე ლაღად ვაბიჯებ!