დრო გავიდა, აღარ მინდა
იმპულსური ცხოვრება.
წერტილს ვუსვამ თავდაყირას,
თუმცა, მემახსოვრება...
დრო გავიდა, აღარ მჯერა
უცხოსაგან პატივის.
მოიხურეს კარ-ფანჯრებმაც
დარაბები მარტივად.
დრო გავიდა, სათავიდან
ჩემი თავი მეძახის.
ჩემს ვარდისფერ სათვალიდან
ლაქად მოჩანს  ქერძაფი...
ახლა მინდა მარტოოდენ
ლოკოკინას ნიჟარა.
მინდა ფიქრთან ვმარტოობდე,
სიმარტოვის მშიშარა...
მგონი უკვე ვდარბაისლობ,
წლებიც ამას ითხოვენ.
და მაწუხებს ახლა ის, რომ
დინჯ სიბერეს მივთხოვდი...
        22.09.10

      * * *       
დროს მახსენებს, შარშანწინდელს,
ეს სიმწიფე მოცხარის.
ცა არ იყო განაწვიმი,
მამა მყავდა ცოცხალი...
ახლა ისევ აქ ვარ, მამის
ფუძესთან და კერასთან.
მოგონებამ უკვე ლამის
ფრთა ხელახლა შემასხა.
ჩაიგუბეს ყვითელ გულში
გვირილებმა მზის თვალი.
გვირილების თაიგულო,
ვის ვუყვარვარ - მითხარი?...
მოქათქათე ღრუბლის კალთას
შიგ მზე ჩაჰგორებია.
ჰორიზონტზე, ზედ ცის კართან,
ლურჯი მთა-გორებია.
წამოშლილა ნელი სიო,
ფოთლებს ელამუნება.
-ბელისიმო, ბელისიმო!-
ყურს ჩამძახის გუნება.
გვირილები ჩურჩულებენ
მოლამუნე სიოსთან.
გულს კი დარდის ურდულები
თავისთავად სცვიოდა...

        22.09.10