ახლა ასე ვარ,
გინდ დაიჯერე და
გინდა არა -
ისევ მთვრალი და უთავბოლოდ
მოხეტიალე,
ქუჩაში, სადაც
გაუღია სიცხეს ფანჯარა,
ღამეში,
როცა შემოდგომის
სუსხი ტრიალებს.
ახლა ასე ვარ,
გუშინწინაც ვიყავი ასე,
ეს დღეებიც ხომ,
ერთმანეთის მსგავსად გარბიან...
მოგონებები არეულან
ჩრდილებად გზაზე
და უნებურად გაჟღერებულ
სიტყვებს მაყრიან.
შენ მეუბნები რომ,
არ უნდა დავლიო ბევრი..
და არც თვალებით
გიყვებოდე უცნაურ ზღაპარს -
ვიღაც ლამანჩელ იდიოტზე,
რომ ჰქონდა ჩემი -
ხელები,
ანდა, სულ უბრალოდ,
მგავდა კი არა -
თითქოს ჩემი გზით დადიოდა ის,
მე კი მისით -
ვხედავდი ახლად აყვავებულ
ალუბლებს ალბათ...
დღეს ხომ საოცრად მარტივია
იყო შეშლილი,
ფურთხის ღირსადაც არ გახადო
კაცობრიობა,
ყველა სიტყვა და ყველა გრძნობა
ისე შეცვლილი -
დახატო,
თითქოს შეიხორცო ეს სახიობა...
მერე ფიქრებიც დაანახო
ვიღაცას გზაზე,
წახვიდე ისე, არც შეხედო
ქუჩაში ლოთკაცს...
და როსინანტიც
არ გასცდება პირველ ლომბარდზე
გამოჭენებულ განცხადება -
„ვიბარებთ „Лом“ -საც...
მე კი,
ასე ვარ... და -
ვიქნები ხვალაც ასევე -
ლოთიც,
შეშლილიც,
აცდენილი ქუჩაში თოვას
უდროობაში დაკარგული,
ქარის წისქვილთან -
ისევ დუელით გავათენებ
და შენთან მოსვლას
კვლავ შევეცდები,
რომ მოგიყვე ძველი ზღაპარი -
ვიღაც იდიოტ ლამანჩელზე
ძალიან რომ მგავს.

ახლა ასე ვარ,
გინდ დაიჯერე და
გინდა არა ...