კლდის თავზე  ვწევარ  მკერდდაფლეთილი,
ნისლი  მილოკავს ნაბრძოლ იარებს.
მზე მეთხოვება სხივმოთალხული
და ჩემს სულს სადღაც მიამზიანებს.
ვგავდი ავაზას ბეჭგანიერი,
მკერდში მიდუღდა ტრფობის  მორევი,
თავი მომწონდა, ვიყავ მიჯნური,
არვინ მეგონა  ჩემი მომრევი!
გვერდს  ვეფხვი  მიწევს, ესეც სულს ებრძვის,
კვდება უგულოდ, ჩემგან  ნახმლევი,
ერთურთს ვარისხეთ  გზნება-სიკვდილი,
სისხლით დავწერეთ ჩვენი სახელი!
რა მოხდებოდა, რომ განმეორდეს
ახლა სიცოცხლის ძველი წუთები?
ხელს გავუწვდიდი ძმობის დასტურად,
გულში ქართულად ჩავიხუტებდი!
თავს დაგვდგომია დედის ხატება,
გლოვას ცრემლები ჩაუქოლია:
-ერთი გავზარდე ვეფხვთან მებრძოლი,
ვმარხავ  და თითქოს არა მყოლია!...
უნდა წავიდე ვეფხვის  დედასთან
და სამძიმარი ვუთხრა ჭირისა,
შვილის გლოვაში ჩავეზიარო,
დამკარგავია ისიც შვილისა!
რა იქნებოდა ვეფხვი უჩემოდ,
ან მე უვეფხვოდ ვინ ვიქნებოდი?
მხოლოდ ასეთი მსურდა  სიკვდილი,
ასე ჭაბუკი თუ მოვკვდებოდი!
ახლა ერთად ვართ, ერთად დავცალეთ
თასი ფიცვერცხლის და უკვდავების.
ქართულ სისხლში ვართ მზენაბუდები,
დაგმანულია გლოვის კარები!
---------------------------------------------
კლდის თავზე ვწევარ მკერდდაფლეთილი...