ნამმა თქვა:"სიხარული ვარ

ბალახისა თუ ქვისაო,

მტერი ლამაზი,მე რომ მყავს,

სხვას ეყოლება ვისაო-

აბრიალ-აბიბინდება,

შეხედავ,გაგიკვირდება,

სასწაულია ღვთისაო,

სამყაროს გამხარებელი,

არც-რისა სადარებელი,

სიკვდილ-სიცოცხლის ხნისაო,

ამიყვანს, ცას შემატოვებს

სითბო იმისი ხმისაო.

მერე მწვერვალებს აანთებს,

სილურჯეს აიაღმართებს,

ზღვაზე დააფენს ჩრდილსაო,

როგორ უხდება ,დალოცვილს,

უსასრულობა გზისაო."



რ  ო  ც  ა

-----------

გესმის?-გული და გონება

შენზე ამბობენ,ქალაო:

საიდან გამოგვეცხადა,

ვინ შობა ამისთანაო,

ჯოჯოხეთშიაც გვამყოფა,

სამოთხეც მოგვატარაო,

თავდავიწყებით გვამღერა,

ცრემლიც გვადინა თანაო,

არადა,რა ლამაზია,

ცაზე გასული ვაზია,

მტერიც ვერ იტყვის:"არაო."



როცა გული და გონება

ასეთ ტალღებზე ნანაობს,

სიცოცხლეა თუ სიკვდილი,-

ჩემთვის ერთია,ქალაო.



***

მზე-ღმერთის მესაიდუმლე,

მთა-მზისა,ყანა-მზისაო,

ცამ,ვარო სიყვარულისა

და სიყვარული ცისაობს.

მწვანე ბილიკი-ცოცხლისა,

თეთრი ბილიკი-მკვდრისაო,

მარადიული ძუძუმტე

დღე-ღამის,ღამე-დღისაო,

ერთ ხატში გამოცხადება

სიცოცხლე-სიკვდილისაო,

ჩვენ-ნათება და წყალობა,

ელვარება და მკრთალობა

იმათი სანთლებისაო.



***

ზეცა ნათდება.ისეთი

სილამაზე და რინდია,

დაგავიწყდება თუ სადმე

უმზეო გზა და ხიდია,

შორსა ხარ,

ჩემთვის ლოცულობ,

სევდის სანთელი გინთია.



გული ხმებს გიწვდის აქედან,

ხმები ექოებს გიწვდიან.