გასაუბრება

იყოს შენი ხმა აფოფრილი სასოწარკვეთა
ოღონდ ძველისძველ სამკაულებს აღარ მოედო,
სიტყვის ნაპირი მონაცრისფრო მზერით დაკვეთეს
და, შეგაღამდა მოლოდინის გზაზე, პოეტო!
შენ შეგაღამდა. ოღნდ ახლა ნურაფერს იტყვი,
ოღონდ ბრმა წყვდიადს ნუ დაფოთლავ ძველი ცრემლებით,
და, მერე, თუნდაც დაგაწამლოს სამყარომ სიტყვა,
სამყარომ-შენ რომ ვერასოდეს ვერ შეგელევა,
ახლა დადუმდი. ხლა რაღაც უნდა ჩამოდნეს,
უნდა მოგიხმონ, უნდა გკითხონ და გამოგრიყონ
რომ მერე ფოთლის ჩამომჭკნარი ფერით ხარობდე
და ჯიღად გედგას მომლოდინე მტკივანი სიტყვა
და მოყვითალო ფოთლის სევდა შურდეთ მავანებს-,
რაღაცა შურდეთ ამ დუმილში და სინანულში,
ვარდისფერ ეკლებს ისე იხდენს ზეცის თავანი
ვინ რას მოროშავს შენს დუმილზე, ვინ რას მოროშავს...
აკეცე ფარდა-უმჯობესი იქნება ასე-
ნუ დაუდგები ძველი ცრემლით სამყაროს მისნად,
შენ იცი შენი დასისხლული გენიის ფასი,
შენ გინდა, შენი დაეკლილი გენია იხსნა.
პოეტო, ერთმა, ერთმა ბიჯმაც იქნებ წაშალოს
შენი ბალღური აღტაცებით მშვენი იერი,
ამ სამყაროში რაღაცა თუ არ შეგეშალა,
იმ სამყაროში ვერ იქნები მხნე და ძლიერი.
ერთი ნაბიჯი... მოფართქალე ჩიტის გულებით
სავსე და მაინც ამოზრდილი მიწის ხმებიდან...
ჩამოიხსენი ეგ ბრჭყვიალა სამკაულები
და გაიქეცი, გაიქეცი ამ ცხოვრებიდან.
                              1994.