როგორც თერგის, მტკვარ-რიონის, ალაზნის და არაგვის დაუდგრომელ მქუხარებას მაცხოვარი არ აღგვის!... სანამ ვეფხვისა და მოყმის მხანძრავს სული ბალადის, ჩემი სისხლის ღვთიურობა იკაშკაშებს მარადის! მერე რა, რომ წინ ჯერ კიდევ გვემა და უფსკრულია, თვით მაცხოვარს დიდებისკენ მხოლოდ ჯვარცმით უვლია! გოლგოთიდან მდინარ მზერას დაუტბორავს სამყარო, რომ დრო-ჟამით ნამრუდალი ბნელს ნათელი გაჰყაროს! არ დამცხრალა ჭრილობები, ზედ რომ მფენდნენ ნარ-ეკალს, რაც სისიხლ-ცრემლი მანთხევინეს, დედამიწას წალეკავს! გოლგოთიდან მონაბერო, სურნელო საკმელისა, ისალბუნე წყლულზე მადლი ჩემი ვაზის ცრემლისა! სანამ ძალუძს ქართველ დედას, მკერდი ცეცხლით იშანთოს, არ ჩაუქროს ბრწყინვალება გელათსა და იყალთოს, სანამ ხმალი, დაუმცხრალი გმირ ხოგაის მინდისა, ვერ ისვენებს, ბორგავს ღამით კრთის სიხშირე ბინდისა, სანამ მცხეთის ძელიცხოველს მადლად მოსჩქეფს მირონი უხმობს მაჯას ხმალი , გულს კი - საქმენი საგმირონი, მანამ სული, ჩემი სული, არ იქცევა ღრუბელად, იშლიგინებს ამ მიწაზე, როგორც რაში უბელა! და ვგრძნობ უფლის იორდანეს, ემბაზი საფირონის, ნიშანს აძლევს, ხაზართაგან დარბეული იორი. ოქროჭალებს მოსდებია შემოდგომის ხანძარი, იწვის, მაგრამ არ იწვება ქართულ სულის ტაძარი!
მიყვარს აქ შემოხედვა, ყოველთვის მავსებს აქაური სიქართულით სავე სითბო და სიწმინდე, გაიხარეთ, გმადლობთ ბატონო ელდარ!!! მარ-მარისაც მადლობა ლამაზი ექპრომტისთვის!
მიყვარს აქ შემოხედვა, ყოველთვის მავსებს აქაური სიქართულით სავე სითბო და სიწმინდე, გაიხარეთ, გმადლობთ ბატონო ელდარ!!! მარ-მარისაც მადლობა ლამაზი ექპრომტისთვის!
არ დავეთანხმო ილტოსპირელს არ შემიძლია და ვაღიარებ: ღაღადისი სტრიქონს დიდი აქვს... შატილიონო! პოეტო! ... და ჩემო ბიძია!.. შენი ლექსები საუკუნეებს გადაივლიან... ;;)
არ დავეთანხმო ილტოსპირელს არ შემიძლია და ვაღიარებ: ღაღადისი სტრიქონს დიდი აქვს... შატილიონო! პოეტო! ... და ჩემო ბიძია!.. შენი ლექსები საუკუნეებს გადაივლიან... ;;)
მომწონს სულის შემოდგომებს სტრიქონებით ვიმშვიდებ... აქ ქართული სამზერიდან ვნახე ნაოცნებარი, მისხალ- მისხალ მომაგონეთ, ჩემი ქვეყნის სიწმინდე და ქართულად გამითენეთ... მე ვარ თქვენი მქებარი. იყოს მცხეთის სანახები სალოცავად შემდგარი, ამ ლექსიდან უბერავდეს სულს რომ ესაშველება, თავზე ავად დამჩხაოდეს თუნდაც ბედი მდევარი, სინანულის ცოდვებიდან იყოს შემოსვენება, ლექსის ბწკარებს დაგილოცავთ, სიტყვას ქართულკაზმულებს, სხვა სიმაღლის შუქი გმოსავთ, ზემოდან რომ დაგვყურებთ.
მომწონს სულის შემოდგომებს სტრიქონებით ვიმშვიდებ... აქ ქართული სამზერიდან ვნახე ნაოცნებარი, მისხალ- მისხალ მომაგონეთ, ჩემი ქვეყნის სიწმინდე და ქართულად გამითენეთ... მე ვარ თქვენი მქებარი. იყოს მცხეთის სანახები სალოცავად შემდგარი, ამ ლექსიდან უბერავდეს სულს რომ ესაშველება, თავზე ავად დამჩხაოდეს თუნდაც ბედი მდევარი, სინანულის ცოდვებიდან იყოს შემოსვენება, ლექსის ბწკარებს დაგილოცავთ, სიტყვას ქართულკაზმულებს, სხვა სიმაღლის შუქი გმოსავთ, ზემოდან რომ დაგვყურებთ.
და ვგრძნობ უფლის იორდანეს, ემბაზი საფირონის, ნიშანს აძლევს, ხაზართაგან დარბეული იორი. ოქროჭალებს მოსდებია შემოდგომის ხანძარი, იწვის, მაგრამ არ იწვება ქართულ სულის ტაძარი! მშვენიერი,როგორც ყოველთვის! გაიხარეთ!
და ვგრძნობ უფლის იორდანეს, ემბაზი საფირონის, ნიშანს აძლევს, ხაზართაგან დარბეული იორი. ოქროჭალებს მოსდებია შემოდგომის ხანძარი, იწვის, მაგრამ არ იწვება ქართულ სულის ტაძარი! მშვენიერი,როგორც ყოველთვის! გაიხარეთ!
არა რაა, მადლიანია ჩვენებური ჰაერ-წყლითა და სულიერი მანანით ნაკვები სულის ნაკალმარი, მადლიანი და ძარღვიანი ჩვენებური სიტყვა-სათქმელი, გულ-ჩატანებული და საკუთარი ფესვების მარადიულად მოფერების სურვილით გაჟღენთილი!
პოეტი ელდარ ჭიჭიაშვილი - რატომ არ უნდა ამბობდეს ამ სიტყვებს მთლად ჩვენი საქართველო?!.
შატილიონს
ციხე-გოდოლთა ღაღადია ეგ ქვა-სიტყვები, სულის დუღაბში ჩაწყობილი, როგორც ფიქლები, მე ყურს დაგიგდებ, ჩემო ძმმაო, შენ მომიყევი, რანი ვიყავით, რანი ვართ, ან რანი ვიქნებით.
ჩოლოყაშვილთა სისხლით ფეთქავს, ვხედავ, სტრიქონი და უნდა სივრცე უბოლოო ლეწოს რაშებით, ილტო ანკარა - აი, ჩვენი იერიქონი, იორღებივით ლექსთა რემა ნათამაშევი.
მატნის ბებერი ქონგურების ქნარად მაჩნიხარ, ამ ლექსის წერაც ახლა ისე მედვილება, რომ არ არსებობს, რომ არ გითხრა, თუ რა კაციც ხარ, რა პოეტიც ხარ! - და თქმაც რომ არ მესირცხვილება.
55555
არა რაა, მადლიანია ჩვენებური ჰაერ-წყლითა და სულიერი მანანით ნაკვები სულის ნაკალმარი, მადლიანი და ძარღვიანი ჩვენებური სიტყვა-სათქმელი, გულ-ჩატანებული და საკუთარი ფესვების მარადიულად მოფერების სურვილით გაჟღენთილი!
პოეტი ელდარ ჭიჭიაშვილი - რატომ არ უნდა ამბობდეს ამ სიტყვებს მთლად ჩვენი საქართველო?!.
შატილიონს
ციხე-გოდოლთა ღაღადია ეგ ქვა-სიტყვები, სულის დუღაბში ჩაწყობილი, როგორც ფიქლები, მე ყურს დაგიგდებ, ჩემო ძმმაო, შენ მომიყევი, რანი ვიყავით, რანი ვართ, ან რანი ვიქნებით.
ჩოლოყაშვილთა სისხლით ფეთქავს, ვხედავ, სტრიქონი და უნდა სივრცე უბოლოო ლეწოს რაშებით, ილტო ანკარა - აი, ჩვენი იერიქონი, იორღებივით ლექსთა რემა ნათამაშევი.
მატნის ბებერი ქონგურების ქნარად მაჩნიხარ, ამ ლექსის წერაც ახლა ისე მედვილება, რომ არ არსებობს, რომ არ გითხრა, თუ რა კაციც ხარ, რა პოეტიც ხარ! - და თქმაც რომ არ მესირცხვილება.
