(ძღვნად პეტრეს, ბატონ პეტრე ქოჩაკიძეს, ქართული ენის დაუმცხრალ მეტრფეს)

ჩემი  დიდპაპას საფლავით
მომესმა მიწის სუნთქვანი,
მისმა სურნელმა დამხანძრა,
მოვმართე სახნის-გუთანი,
პირჯვარი გადავისახე,
ვახსენე მამა-უფალი,
ხარი შევაბი ყევარი,
ნაპატივ და ნასუქალი,
რქებზე სანთლები ავუნთე,
და ოროველა ვუთხარი!
ძარღვებში სისხლი აბორგდა,
მთის ჩანჩქერივით მქუხარი!
ხნული გავავლე ლარივით,
ბელტი ბელტს  მძივად ვუხანი.
ციხე-ტაძართა კედლები
გადმომდგარიყვნენ მზირადა,
არწივი მზესთან ასული
მზერით ყვავ-ყორნებს გმირავდა!
თავი ზღპარში მეგონა,
მიწა ცას მადლსა სწირავდა!
სული ზეობდა,  არ ვიყავ
მტრისაგან დასაცინადა!
ბელტი გადმოსკდა, აღმოხდა
ლალ-საგანძურთა გზნებანი,
თვალ-მარგალიტთა მასურვეს
მეთქვა მათ ფერთა  ქებანი:
ძოწთა მიხატეს თამარის
სამოსი  ძოწეულისა,
სოსან ყელს კრთომა- ლიცლიცი
ჯვარ-საკიდ ოქროწნულისა,
თვალთა ნაშუქი მზემადლი
მალხინებელი სულისა,
შუქცისკრად  აღყვავებული
ყვავილი ბროწეულისა.
ყურთან  საყურე აყიყის,
მეტრფე  ძოწის და ლალისა,
შუბლს ჯიღა ჯვარბორჯღლიანი
შუქი მზისა და მთვარისა!
გიშერმა გულში მაძგერა,
წამწამ-ისართა კონები,
გრძნობა რამ მასვა მიმღები,
გულთა უშქართა მმონები.
ზურმუხტმა ფშვენა ფოთოლთა
თრთოლვა ჩურჩულით მანამა,
ვაგლახ,  მწვანობის  კინთობით
მკერძა კირთება კვლა მანა,
არცა დამთმო და ქამანდი
გულსა ქადილად მალა მან,
ასრე მეპყრა და მიმონა,
უკრძალვად გამეთამამა.
ჰა, იაკინთი კიაფობს
იაგუნდობით თავმწონე,
ტრედისა კვერცხსა ჩამოჰგავს,
ობოლი, უპირსაწონე,
დამიდგრა ენა, ბაგენი,
ქება ვერარა ვაწონე,
ლახვარი სხივთა მარისხა
გულის ჩემისა გამწონე.
ლაჟვარდმა ცად ამამაღლა,
დასი მასია ღრუბელთა,
სიმშვიდით სული განმიბრძო,
მფლა  ანგელოსთა უბეთა,
ედემს მასტუმრა, საჭვრეტად
სამოთხის ჩიტთა ბუდეთა,
მირონი მცხო და მაკურთხა,
გამყარა უძღებ-უდებთა.
ლალისა ბაგელალობამ
ღვინო მანდომა კახური,
ზვარ-ვაზთა  ჯიქან-კოკები
თაფლ-ბადაგ - ფერდამკრახული,
მეხილა  სვეტიცხოველი,
ზედ ვაზი გამოსახული,
გულში ტკივილად ამეწვა
ზარზმა, ოშკი და ხახული!
ფირუზმა ფერფირუზობით
სატრფოს თვალები მაწვია,
რა ვქნა, ეს გული ტიალი
ტრფობით უფრორე  დამწვია,
ბევრჯერ გვირგვინად დამადგა,
რაც ეკალი და ქაცვია!
მაინც ის მიყვარს, ვინც მიყვარს,
აბჯრად იმედი მაცვია!
მარჯანმა  წყობა-მიჯრობით,
ლაშქრობით  გაუნაკმარი,
მახილებინა ქართველთა
თორაბჯროსანთა ლაშქარი,
ადგილის დედის ლოცვით და
ნაკურთხი მადლით ცხრაკარის,
წინ ედო დიდი ბრძოლა და
დიდი საუფლო სამკალი!
ალმასი სხივთ ათინათით
დილის ცვარ-ნამად კიაფობს,
ელავს და მზეებრ ნაკრთომით
ბნელს აბრმავებს  და მიაპობს,
დაე, ნათელმა განგმიროს
მადლი ვინაც აიაფოს,
კეთილს თევზისა მუქაფად
თუ გველ-ბაყაყი მიაგოს.
ქარვა მთვარშუქობს, ფერთაფლობს,
ბაგეს მენუკვის  ამბორად,
გრძნობა მეგულთქმა ბახუსის,
მათრო, დამბუბნა, დამტორა,
დიდპაპას გულზე მაბუქნა,
ჩემს ფერფლ- მიწაზე  მაგორა,
ენა , მამული, უფალი,
გულისხმად მყო და მაგონა.
რა ქება ვაგო მარგალიტს,
ნაცრემლს ობოლის  თვალ-ჩინთა,
მიუსაფარის, ზვარაკის
დედინაცვალის ნაცილთა.
თავის ბედისა მოზარე,
ნამდუღრი თურთქელ ნაცრითა,
მთელ ღამეს ცივ ქარ-წვიმაში,
წყლისა მზიდავი საცრითა!
ბედმა მაინც არ გაწირა,
სხვათა უგვანთა მსახურად,
დედოფლის ჯიღა-გვირგვინი
ხელმწიფის ხელით დახურა.
სარდიონს გული ესარდვლის,
თან ხიბლავს დიონისობა,
მაგრამ მიჯნურად ხელდასხმულს
ხამს  მეტრფე გულთა მისნობა,
გამზადებულა  ამურის
გულთქმა-ვნებათა ისრობა,
ვისაც ეტყორცვნის, ფუჭია-
არ არგებს გულის მქისობა!
ოქრომ და ვერცხლმან ჭირშიგან
სული ნაწრთობი შთამბერეს,
ჟამთ უხრწნელობით მამთხვიეს
სიბრძნე-სიწმინდის სამზერებს,
სული ქართული ვიცანი,
დრო-ჟამი რომ ვერ აბერებს,
მიწიდან მესმის ყივილი
და ეს ყივილი მახელებს!
ავდექ და ლარ-საგანძური
მშობელ მიწაზე მოვფინე,
გულზე ვიხუტე ცალ-ცალკე,
ალერსით  მოვეფოფინე:
ჩემო განძო და ქართულო,
ჩემო სულო და სალაროვ,
დაუშრეტ-დაულეველო,
უფალთან ზეაღმავალო!