(ძღვნად ილტოსპირელს)

შენ,  ჩემო ილტოსპირელო,
ხმა შენი გულზე მეფონა,
ილტოს ტალღებმა, დამაშვრალს
მომიალერსეს, მეგონა.
რა მადლიანად მოჩქეფენ
მისი ბროლ-შუშა შხეფები,
ზოგან მზის სხივით ნაქარგი,
ზოგან კლდეს შენაყეფები,
ქართული სიტყვის სულივით
ცა-მზისად  ზეაღმჩქეფები,
ჩვენი ყრმობის და კაცობის
სიბრძნე-ნამუსის ფესვები!
მეც ბევრჯერ, მისმა ლაჟვარდმა
ცაში ღრუბელთან მასტუმრა,
ცრემლი მადინა თვალთაგან
მისად ტრფიალის დასტურად.
ამავსეს  ნობათ-საუნჯით
ილტოს წყალ-ჭალის ფერებმა,
სული მილაღეს სიტურფით,
მომწყურდა მათი ფერება,
მათი ძოწის და ლაჟვარდის,
მათი მარჯნის და ლალისა,
ბროლ-ბადახშ, გიშერ, ზურმუხტის,
სულში მზედ გადამდნარისა.
აქ  ჩაუქრობლად გიზგიზებს
ცეცხლი წინაპრის კვალისა,
გულს დაწერილი  ხმაური
კარგის ყმის  ხმლის და ფარისა.
ღამ-ღამ სიზმრებად მოდიან
პიროფლიანთა ხილვები,
საფლავშიც ვერ ისვენებენ
სიცოცხლის ამომსხივები.
კვეტარით ბახტრიონამდე
ზღვა შავღრუბელობს  ჯარისა,
ღამეს ანათებს სიმრავლით
ელვა  ჩაჩქნის და რვალისა.
მთიდან გაისმის კივილი
ნაიალაღარ ხარისა,
ღვთივკურთხეული ქადაგის
ლაშარის  სიბრძნე -ძალისა.
მოჩქეფს,  ფშაური ლექსივით
ლაღობს  და ენამზიანობს,
რომ თავის ძუძუს რძემადლით
უფალთან შეგვაზიაროს!