სინამდვილეში დიდი ხანია მოდის სეტყვა
ეს ჩემთვის, თორემ შენი სინამდვილე
სადღაც ჩვენს წარსულსა და აწმყოს შორის
გაჩხერილა და ჩვენი პოტენციური შვილებივით იხუთება
რომელიღაც დროში.
არ გატყუებ
სინამდვილეში დიდი ხანია მოდის სეტყვა
აქ არ არის შენი ადგილი
ვერ გადამაჩვევ ბავშვობიდან თანდაყოლილ
უაზრო ქცევას-სეტყვა ზურგში ჩავიყარო
და ჩავუთქვა სურვილები,
ამიტომაც აქ არ არის შენი ადგილი.
ვერ დამაჯერებ, რომ ოდესმე არ მოგვიწევს
დავსხდეთ პირისპირ
ვუხსნათ ერთმანეთს-როგორ ვწუხვართ
და რომ ერთი სული არ გვექნება ვიდრე
გავქრებით ადგილიდან
არ გვექნება ერთი სული როდის დავაღწევთ
თავს ერთმანეთს...
რომ არ გვექნება ერთი სული მე და შენ
რადგან სული ფუფუნებაა
მითუმეტეს-ორისთვის ერთი.
ასევეა სინამდვილეც,
ააქ არ არის შენი ადგილი რადგან
ვერც იმას დამაჯერებ რომ არ მოგვიწევს თავი ვიმართლოთ
ჩვენს უდროოდ დაბადებულ სიმარტოვესთან
როცა ის სახლში დაბრუნდება და გვკითხავს
რატომ არავის უყვარს და რატომაა მისი თვალები
შხამის ფერი.
და
ჩვენ, მშობლები დავაწყნარებთ საკუთარ შვილს
ერთიანად შევუსრუტავთ
არასოდეს მოვიშორებთ სხეულებიდან.
სინამდვილეში ვერასოდეს გადამაჩვევ ცა იქცეოდეს
მოდიოდეს რუხი სეტყვა
და მე საკუთარ სურვილებს ვიყრიდე ზურგში,
რათა ოდესმე ყველა ერთად გადნეს ჩემში
რათა ოდესმე ავდიდდე და გადმოვიდე ნაპირებიდან
შენ კი როდესაც ყელში გაჩხერილ
ჩვენ შვილს პეშვით ამოღებულ წყალს დააყოლებ
ჩემი მკერდიდან ,
საკუთარ თავს ქვეყნად
ყველაზე მტკივნეული ჩურჩულით უთხრა,
რომ თურმე...თურმე სინამდვილეში-
მხოლოდ ერთი სურვილი მქონდა:
"ნეტავი ქვეყნად სულ სეტყვა იყოს
ნეტავი იყოს
შენი ადგილიც"