(ბავშვობისდროინდელი გულისცემისეული)

მომავალო, გაცისკარდი! მზევ, ამოდი, სითბო მინდა;
ჟამო, დროა! – მომლოდინე ჩემს სურვილსაც ჩამოჰკარი.
სანატრელი კულულების მოფერების მოთმენიდან
მოფრენილა ქალი.

წვის სინათლე მარადმწვანე ტყის სიღრმიდან შემოსულა
და თოვლივით თითო-თითოდ მოუცვია სულში კვალი.
ქალი სულ სხვა სხივებია; -ცისარტყელით შემოსილი
სულაც, ქალი.

ოცნებები კოცნებივით გულში შეისრუტებიან
როგორც; - ისე მეწვის გოგო – პაწაწინა ნაპერწკალი.
ჩემთვის, უფრო, დღენაკლულთა დარჩენილი წუთებია-
ქალი.

                                                                                                ავტორი: მუხრან აბაშიძე