ჩემო ''მრჩეველო'', ჩემო, ვითომ კეთილმოსურნევ,
შენმა გონებამ ჩემს გონებას ქერქი ახადა,
...მახსოვს, თუ სადმე შეგხვდებოდა ოდესმე წიგნი,
კანს აცლიდი და იყენებდი ''მსუბუქ'' ქაღალდად...
მახსოვს, რამდენჯერ გაგიცვალე წიგნი ქაღალდში,
პირისფარეშად დაკიდული, როცა ძარცვავდი,
ახლა კი ვითომ განსწავლულის პათოსით მიმტკეც,
რომ შენს სიმართლეს არ აკლია ერთი მარცვალიც,
რომ თურმე ქალის პოეტობა არ შემდგარია,
რომ თურმე ქალი დაეტიოს უნდა ჩარჩოში...
მაშ, რა ვქნა, თუ კი მცხელა მაშინ, როცა ყინვაა
და მაცახცახებს პოეზიის სიცხით გათოშილს!?
ან გენდერიზმი?! პოეზიამ რა იცის სქესი,
რა იცის ჩარჩო, წყობილება, კანონი, წესი,
ნაკარნახევით ვერ იცხოვრებს ვერა პოეტი...
თუმცა, ხშირია შარბათიდან მიართვან გესლი...
რაო, როგორ თქვი, პოეზია ნაცრის ქექვაა,
ან უარესი,- უქნარების ბოგინი მტვერში?!
მაშ, პოეზიას დედოფლები არასდროს ჰყავდა
და დიდმა ანამ. იზამ, ბელამ მოიჭრან პეშვი?!...
მაშ, დედოფალი უდიდეს მთებს, რომ ატირებდა,
დაღონებულ მთებს, რომ შესცქერდა თავადაც ღონით
''საქართველოო ლამაზო''-ს რომ ყოველი ამბობს,
ამბობს ლოცვებად, არა- ერთხელ, უფრო გაძღომით...
და ამ ღრმა ცაზე - სამკვიდრო, რომ ვერავინ ნახა,
ვინც მტრად მოვიდა, ვინც გაბედა განრისხვა ღმერთის,
ან ''საჩხაკუნო, აკვნებზე ბმულ ატმის კვირტები''
ვინც მოგვიტანა, ვინც ლექსებად აკინძა ღვენთი
არ არსებობენ?!
პოეტები არ ჰქვიათ იმათ?!
ქალები იყვნენ რადგან, ლექსი იმათაც სწვიმდათ,
ასეა დღემდე, იცვლებიან თაობით მხოლოდ
და დღემდე ქალებს პოეზია ქმარივით გვინდა!
და ბოლოს ერთის პასუხიც და მოვრჩებ იქნებ..
''და მიპასუხე რამდენი დღის, რამდენი წლის ხარ''
რამდენი ლექსიც დაწერილა ქალისგან ოდეს,
ასზე გაყავი ოდენობა, მიიღებ მისხალს
იმ სიმართლისას, რომელსაც შენ ვერასდროს დათვლი
და მაინც ამდენ ''ღმერთი გწამდეს'' რა პირით ამბობ,
მახსოვს, მოლებსაც დასცინოდი ''ეზანის'' ხმაზე
და ჩემს კედლებზე შეგროვებულ ხატების ალბომს...

''მშვიდობით, დიდხანს არაფერს მოგწერ...(თ)'' ....