ვინ ხარ შენ ადამიანო?
მხოლოდ არსება ხილული?
მხოლოდ არსება მთლიანი
სული კი ძეცად ღვთიურის?
ვინ ვარ და კიდევ რას ვეძებ,
რა მევალება ამ ქვეყნად
მოსიარულეს ტყე-ღრეთი
ქართული სული დამყვება.
ვინ ვარ და მიწის ნაგლეჯი
ცაში - ღრუბელი მცურავე,
დროის ჟამისგან დაგლეჯილს
მზე მათბობს მხოლოდ მცხუნვარე.
მე ვარ ერთ-ერთი რიგითი,
მონა მაღალი უფლისა,
მე ვარ  ფურცლისა ნაგლეჯი,
ხან კი თამადა სუფრისა.
მე ვარ ბილიკი სავალი,
ხან - ხრამი, ხანაც - მინდორი.
მე ვარ სიტყვები მრავალი,
ხან - მწირი, ხანაც - დიდრონი.
არ ვიცი მაინც ვინა ვარ
ვეღარ გავიგე ვერაფრით.
უსიტყვი სიტყვის წერა ვარ
შეუზავებლად ყველაფრის.
ზემოთხსენებულ ყველაფერს
თავის ნიშანი ასვია,
თუ შესრულებას მოვასწრებ
სწორედ სიცოცხლის ფასია.
მიწა ვარს! უნდა დამტკეპნონ,
ღრუბელი - ცაში გავწვიმდე,
რიგითად, რომ ვირიგითებ
ნაგლეჯი ცეცხლში დავიწვე.
ხრამი ვარ!  ხრამში ჩავარდეს
ბოროტი სულის მიმცემი.
მინდორი - მინდორის ვარდებს
ზეცა მფარველობს ცისფერი.
რა მევალება? ის, რომ მე
ვიყო სამშობლოს მთა-ველი,
ვიყო მოშიში უფლისა,
კაცი ნამდვილი ქართველი.
ეს მევალებე ალბათ და
თუ შევცდი მაშინ დამსაჯეთ,
თუ ვერ გავიგე ვინ ვარ და
დე, თქვენ თვითონვე განსაჯეთ...