ნახე -
თოვლია...
ალბათ, აპრილი გაიბუტა
მარტის შეხებით.
ვამსხვრევ სიჩუმეს,
დაორთქლილ მინებს მიღმა -
ქრება თვალები...
უცნაურია,
დღეს უთუოდ უნდა მენახე...
მაგრამ რატომღაც,
გადავყევი ისევ დალევას.
ღამის ორია,
იძინებენ ქარში ქუჩები.
ახლა ძნელია -
შეატოვო სახეს ღიმილი.
ირგვლივ ისეთი ტკივილია
თითქოს ეცემი
და არაფერი -
არაფერი ახლა არ მახსოვს,
გარდა შორიდან მოძახილი
მოთქმა ტირილის...
აქ აღარც მე ვარ,
აღარც მარტი,
მარტო თოვლია,
ამ უცნაურად გათეთრებულ,
უცხო ბაღებში
ისმის გასროლად -
გაფანტული ტაშის გრიალი.
როგორც მათხოვარს -
მაცილებენ ახლა გროშებად -.
შეშლილი,
მთვრალი,
არეული ჩემი ფიქრები...
დაბურულია ეს გზა
ახლა რევერანსებით,
კადრებად მოდის
მონატრება
და ისევ ათოვს -
ქუჩებს ლექსები,
ღამე კი, საოცრად გრძელია
და ცივი...
სასტიკად ცივი.
მახსოვს,
რომ ...
დღეს უთუოდ უნდა მენახე...
მაგრამ რატომღაც,
გადავყევი ისევ დალევას...
რომ არ მენახე...