(ვუძღვნი მას, ვისაც ყველაზე ახლოს ვიცნობ, მაგრამ ჯერ არ გამიცნია)

წუხელ გამოფინა ბედმა წუხილები,
ქარის დაბადების კარი (თან) დარაზა.
ვგრძნობდი, ეხებოდა მაშინ სულს ხელები
და მე შენ გიხილე, შენ მე,  ზნელამაზი.

ანუ დამესიზმრე... მზე... მე... და გოგონა...
ვცურავთ... ოკეანე ნეტა თუ იცლება?
ასე, ერთდროულად, ცხადი არ მეგონა,–
ერთი სულისცალის ათი გულისცემა.

რაღაც იმნაირი, რამე საოცარი
წუთი დამეწვეთა, წვეთი დაიწრიტა, –
რომ მე დავიძირე; შენ კი ჩამოსცარი
სხივებს ცისარტყელა სამოძრაო წრიდან.

მთელი მდინარეთი, მერე, გამოსცალე;
მერე გაელვების მზერა დამეწია.
ციდან მოსულია ჩემი სალოცავი,
ვიცი, სინარნარე მისი; და მისია.

თურმე მართალია, ისე გამრთელდება
ამ დროს, – დასერილი გულის უდროობა, –
რომ ვერც გაიღვიძებ, ვიდრე გათენდება;
რომ არც დაირღვევა თეთრი მყუდროება.

წუხელ გამოფინა ბედმა წუხილები...
ვიწვი უხმაუროდ და ვწერ თან ამაზე.
ვგრძნობ, რომ ჩაეკონა ახლა სულს ხელები
და მე შენ მაშენებ, შენ მე, ზნელამაზი.

                                                                                 
                                                                        ავტორი: მუხრან აბაშიძე,12 დეკემბერი, 2010 წ.