ზამთარია... ცა მთვარიან ღამეს გვირგვინს ხდის –
რკალს თავისკენ ეკიდება თითქოს... კვდება თან
მეფე, ოდენ მოთენთილი დილის გრგვინვამდეც.
სიზმარს კი იქ გაუძარცვავს, რაც რამ გვებადა–

სადაც ძლიერ განვიცადეთ, სადაც გრძნობა დის,
სადაც უცებ ჩაგვიტარა, უცებ, ბედმა ცდა...
შემდეგ დილა... გარეთ თოვლი, თეთრი, ცნობადი...
და სურვილი – წუხანდელი სცენა გვეცადა –

ახლა, როცა დღის სინათლე ნაცნობ ფერებს შლის;
ახლა, როცა გადნობამდე მზე თოვლს უშლის ძვალს.
თუმცა, მანამ, – ვერ ვათავსებ ნატვრას ბგერებში –
რა ლამაზი იქნებოდა ფეხშიშველი სვლა

თეთრ მინდორშიც, სულ, სულ თეთრში, რა ლამაზი, რა.
მზეს გავცემდი, რომ ეს მზერა დაენახა თვალს,
სხვისი მაინც... ამ სურვილმა ტვინი აზილა
და ოცნების ჰორიზონტსაც, ვით ნატვრის ხეს, რთავს–

ახლა, როცა დაქანცულნი, ვწელავთ ახალ წელს,
ველ–მინდორს კი მთებში, მაღლა, ელანდებათ ცა.
გეგონება ღამეშიც კი ბინდი აღარ წევს...
შთაგონებამ უსასრულო მოლოდინი ცრა –

თოვლისფერი ვარსკვლავები როცა უხმოდ წვიმს
დაბლა, ბარშიც... და ნელ–ნელა მიწას აცვამს ტანთ.
თუ გარეთ ხარ, შუაში ხარ, რწევას უხმობ წრეს,
გსურს წვიმაში დაიკარგო და დაიწვა თან.

ზამთარია... იკარგება ქარი უფრო მით,
დრო ცეცხლს მზეზე გარინდებას უკიდებს, ანუ.
მთავარია დრო დაადნო სქელ ნამქერივით
და გზას გეზი მოუმართო – უკიდეგანო.

                                                                        ავტორი: მუხრან აბაშიძე