( ვუძღვნი თამარ ბუკიას)

მივალ, ნუგეშად მიმყვება
მაგ გულის სითბო მცირედი,
მტერს გინდა ასჯერ მოვეკალ,
თუკი შენ დამიტირებდი!
ახლა სიკვდილმა დამჯაბნა
თუმცა როდი ვარ ჯაბანი,
გულზე  იაზმად მეფრქვევა
შენი  თვალ-ცრემლის ნაბანი.
მიუვალ, სადაც მელიან
შუბლგახსნით მამა-პაპანი.           
გულს თბილად დამეხურება                                                                       
მშობელი მიწის საბანი,
კვლავ იბაღნარებს ღვთის მადლით
ჩვენი უკვდავი მთა-ბარი.
დირეს მომდგარა საკარგყმო-
ლაშქარი პიროფლიანთა,
მათმა თორ-აბჯრის მზე-შუქმა
მომაკვდავს სული მინათა.
ყალყზე დგებიან რაშები,
ბრძოლად  გაფრენა სწადიათ,
მტერს უნდა დედა ვუტიროთ
ხატის კარს დანაქადია!
მეფე ქალები მომდგარან
ჩემი სიზმრების  ღიობთან
უკან ლომები უდგანან
ვაჟები  ივერიონთა .
წინ უდგათ  შუბლსხივოსანი,
მტერს ვინც ხმალი სცა ვადამდე
და საქართველო განავრცო
ნიკოფსით დარუბანდამდე!
რა ყიჟინა და დაფია?
რა საყვირი და ბუკია?
ხმალსა და ქართველს ერთურთი
ომში რამდენჯერ უქიათ !
სისხლში ასე რომ კაშკაშებს
მათი ელვა და შუქია!
თვალგაუწვდენი მინდვრები
ყაყაჩოს ცეცხლით უმკიათ!
ვაჟკაცებს  წინ მოუძღვიან
ქეთევანი და თამარი,
მიწას ატყვია ჯვარ-ბეჭდად
მათ შიშველ ფეხთა  ნავალი,
ნეტავი იმათ ფეხთა მტვერს
ეს ჩემი ფერფლიც შერია!
გოლგოთით რომ  ზეაღმავალობს
ჩემი ჯვარცმული ერია!
ვწევარ, დაჭრილ გულს სალბუნად
ლაშარის დროშა მფენია,
ვინ აწყას რაც ამ გულიდან
კრავისა სისხლი მდენია,
წინაპრის სისხლით ეს დროშაც
ათასგზის განაჯერია,
ნიადაგ  ბორგვა  სისხლისა
სისხლისა ცეცხლს შერევია.
ეს სისხლი არის ხმალდახმალ
სიკვდილთან რომ მაკამათა,
და ახლა მოსჩქეფს, შეერწყას
წმინდა სისხლს მამა-პაპათა!
თამარმა წყლული მიხვია
მისვა მინდიას მალამო,
მტერო,  სად დამემალები,
სიბრიყვე უნდა განანო!
უომრად ვერ მოვშველდებით,
ეს გული მიძგერს სანამო,
გეყოს,  რაც ცეცხლით წამართვი
საგანძური და სალარო!
რა ცრემლიანი ლუკმა მაქვს
ჩემო დედავ და წმინდანო,
როგორ დაგთმო და დაგკარგო,
სანამ  ტკივილებს ვზიდავო,
როგორ გაუძელ წამებას,
რა სასწაული გრჯიდაო,
ნეტავი  ვისი ხმა  იყო,
რომ ჩამოგესმა ციდანო !
------------------------------
მივალ, ნუგეშად მიმყვება
მაგ გულის სითბო მცირედი,
მტერს გინდა ასჯერ მოვეკალ,
თუკი შენ დამიტირებდი!