ღამეა, ღამეა.
მანქანა გაექანა
და გაეტკაცუნა უცებ.
ნაზი სიფხიზლე - სხვა რამეა.
გზაზე დაფნა აფენია,
როგორც სხივი მზეზე
შუადღეზე ბზინავდა...
მაინც სხივი – უთვალავი ხაზი…
მაინც დაფნა – მარადმწვანე...
მაინც...
იქვე კიდევ ერთი ხაზი გამოიკვეთა –
მზე თოვლს სუსხის გამო ეკვეთა...
სითეთრე - გულში ჩაიდნო,
ვითარცა ბედის დინება, -
სანდო.
და გრძნობ, გრძნობ:
არც სუსხია სხვისი, არც – სხივი,
არც დრო,
ცაც...
და ყოფიერებას ეფერები...
ჰო, სუსხს ნუ იხსნი,
სხივს დაესესხე ფერები;
თოვლსაც...
- შეჩერდი, შეჩერდი, გამოსავალს ნუ ეპარები,
რას აპირებ?!
- გაიყინე, გალხვი, დაიწვი, აღმოცენდი!...
აბა,
როგორ გაიდება
ხიდი ცამდე?!
- დარჩი მაქ,
მიწის სამოსსა და მიწას შორის,
დრო გაქვს,
და სუდარაში გაისუდრე.
ადრეც ხომ არაერთხელ გიგრძვნია,
მზის ცისარტყელა როგორ ურიგოდ მოგორდა,
ცრემლივით,
და დაწვა სუდარაზე
და თეთრი მდინარე გახაზა
შენკენ და დედამიწისკენ...
მაშინ შენ გაჩნდი თუ გამოჩნდი?

წამებს რაღაც აწამებთ თითქოს,
რიგ-რიგობით წკავიან, მაგრამ ზანტად,
ზუსტად ზანტად,
არც წკავიან თითქმის,
ლამის მომავალმა დაიგვიანოს...

და დრო დნება...
და გეხება ხაზი...
ზიხარ...
- ოღონდ სივრცის ცაზე ქვემოდან,
დაწოლილ სივრცეზე ზედ...
ჰო, გამახსენდა,
რომ მზეწვიმა ყველაზე ლამაზია, რაც თვალთ უნახავთ
ადრეც, ახლაც და მერეც,
და მათ შორის...
ეს სამი - წერტილია, ვიცი,
უსასრულობებს შორისაა,
ყოველი მხრიდან...
გამხნევდი,
სიმძიმეს დაუსვი წერტილი,
და მძიმე დაივიწყე ყოველ აწმყოში...

მომავლის სურათს ახლანდელი ემოციები ვარცხნიან – მეხსიერებაში...
ერწყმიან...
ყოფიერებას ეფერებიან...

                                                                                                                                                                                      ავტორი: მუხრან აბაშიძე