გულში – მოლოდინი ცაზე შიშველია,
ველზე – მორაკრაკებს თეთრი ნაკადული.
თუკი დავიმტვერი, ფრთები მიშველიან,
ფრთები – მარადმწვანე (ხეზე) გაკიდული.

– მე რომ მოვდიოდი, იწვა გამთენია,
სულზე მოწოლილი ბინდი გაჰკიოდა,
მაგრამ ჩვენი დილა ისე გამტანია,
ახლა სილაჟვარდე მეცნო; ან ქვემოდან

მაღლა აიწია ჩვენი დედამიწა.
გზაზეც – უთვალავი დაფნა აფენია.
ვიცი, მომავალსაც უწინ გადამიწევ,
ვიცი, მოლოდინიც ერთი გარბენია –

წყდება თამაში და იქვე შენ იწყები,
იქვე – მონატრების მთები მოგაბარე,
სადაც გოცნებობ და სადად მესიტყვები
და ცა ჩამოგვცქერის, როგორც მეგობარი.

თუმცა მარტოობა დროში გაყინულა, –
დროში გამიშლია მაინც კარავები.
და შენ, მოლოდინო, მეწყერს მოყოლილო,
ისე დიდი ხარ, რომ მეპატარავები.

                                                ავტორი: მუხრან აბაშიძე